Onder Zeeniveau

De tijd die glijdt, de tijd die glijdt voorbij. De seconde die ik vasthoud is de seconde die ik los laat en de seconde die voorbij is keert niet weer. Meestal is dat geen reden voor verdriet behalve die ene keer toen het jaar voorbij was en ik me realiseerde dat die tijd nooit meer terug kwam. De tijden komen, de tijden gaan en het moment kunnen we niet vast houden. Niets kunnen we vasthouden. We kunnen alleen maar onthouden en zo houden we het toch, vast. Vergeet dit nooit denk ik en zo denk ik aan die keer dat ik op de Europaboulevard tweestemmig met R in de auto zong, of die keer dat ik tot diep in de nacht in de auto met J op de Scheldestraat keihard meezong met Susan Boyle, I dream a dream. Vooral de zin: I dreamed, that love would never die…… dat liefde nooit dood gaat. Dat liefde altijd blijft en al verstrijkt de tijd liefde blijft. Is liefde het enige dat blijft? En blijft de liefde wel? Die ene keer dat ik daar stond op het Matthijs Vermeulenpad en mijn hart brak. Al verstrijkt de tijd of vliegt de tijd. Tijd is niets.