Onderweg naar Jos met wie ik een borstcrawl training geef in het prachtige Laren passeerde ik een van die bankjes in Amsterdam waar verloren mensen opzitten. Vaak vergezeld van hun troost: een halve literfles bier en soms met tassen en boodschappenkarretjes. Ook deze avond, ik keek en dacht dat het een verloren vrouw was maar toen ik beter keek herkende ik Wim. Wim keek met een verdwaasde grijns naar de de andere kant. Ik had een behoorlijke snelheid omdat ik op tijd wilde zijn en de aanblik van Wim maakte dat ik nog sneller ging fietsen. Laf? De laatste keer dat ik Wim zag was zeker tien jaar geleden, toen hij voor vriendin Xaviera dingen fikste. Hij had gouden handen en kon alles maken wat hem gevraagd werd. Zij had hem ooit ergens opgepikt en had een korte affaire met hem gehad, hierna was hij in haar leven gebleven tot hij haar tien jaar geleden bestolen had. Telkens had hij kleine bedragen uit haar portemonnee genomen tot het tot een groot bedrag was geworden en het opgevallen was. En daar zat hij nu, op dat bankje. Op de terugweg uit Laren passeerden we een vrachtwagen die zijn naam droeg. Serendipiteit.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie