Mijn slaapkamer was altijd een oase van rust. Als ik mijn slaapkamer binnenkwam voelde ik de kalmte op me neer dalen. Maar sinds een tijdje, misschien wel sinds het nieuwe jaar twintigtwintig is de rust verdwenen. Mijn kamer zit overvol, vol verloren dromen, vol vervulde dromen, liefdesbrieven, herinneringen en een gebroken hart. En dit alles had stof gevangen en de kamer was dik geworden.
Vandaag ben ik begonnen met Het Slaapkamer project.Gisteren had ik het met een vriendin over mijn plannen en zij vroeg of ik een Marie Kondo deed maar dat doe ik niet.
Ik heb alles van de bovenste plank van mijn rolkast gehaald en bekeken. Bij Marie Kondo moet je geloof ik bij alles wat je in je hand hebt vragen of het je vreugde geeft en als het geen vreugde geeft mag het weg.
Mijn vraag is: neemt het plaats in? Is dat de plek waard?
Het antwoord nee betekent de vuilnisbak.
Ik vond een hele leuke kaart uit Londen,die mag blijven, ik dacht eerst dat de kaart van vriendin M was, het handschrift leek er op maar toen ik las wat M geschreven had was het een boodschap van Rudy. Maar wie is Rudy?
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie