Gisteravond naar een optreden van Amanda Palmer geweest in De Meervaart.
Als Amanda Palmer je niks zegt begrijp ik dat volkomen want tot een week geleden had ik ook nog nooit van haar gehoord. Vorige week postte een van mijn Amerikaanse jonge vriendinnen een prachtige brief die ze geschreven had en die me enorm raakte. Ik zocht haar op en zag dat ze op 4 september een concert zou geven in de Meervaart, het concert was uitverkocht maar ik vond een kaartje op Ticketswap dat ik meteen kocht. Iedereen die mij kent weet dat ik heel graag naar concerten ga en heel vaak ook naar artiesten ga die nieuw voor me zijn. Zo was ik vorig jaar bij Tricky die ik tegenkwam bij Spotify en speaking about Spotify, zo ontdekte ik een aantal jaren geleden ook Amanda Strydom.
Ik luisterde naar Amanda Palmer op Spotify en het is niet bepaald makkelijk in het gehoor liggende muziek, ik probeerde mijn kaartje nog te verkopen maar toen dat gisterochtend niet gelukt was haalde ik het van de site en besloot te gaan.
Onderweg kwam ik nog in een waanzinnige regenbui terecht maar wachtte daarna tussen de Amanda Palmer fans, friends en Patrons tot de deuren opengingen. Aparte veelal excentrieke mensen, mannen in jurken, vrouwen met paars haar, helemaal in het zwart, bijzondere T-shirts, mensen waarvan de gender niet vastgesteld kon worden en mensen van wie dat ook niet hoefde.
Op het podium stond alleen die vleugel.
Om kwart voor zeven kwam ze in een prachtig pak op, grote rode schoenen, ze ging midden op het podium zitten en begon te praten. Het kostte me eerst heel veel moeite haar te verstaan, mijn gehoorapparaten werkten niet echt mee en verder kende ik haar stem niet maar het was een verhaal over compassie.
Ze speelde een stukje en praatte weer lang, ditmaal ging het over abortus. Ik werd steeds meer gegrepen door haar. Door haar verhalen en door haar muziek. Totaal anders dan wat ik ooit zag. Ze praatte heel veel. Veel meer dan muziek maken.
Ik vond het muzikaal eerst niet echt boeiend, vroeg me af of ze wel echt piano kon spelen omdat het allemaal nogal simpel leek. Maar met haar laatste nummer dat Voicemail for Jill heette en een bericht is voor een vrouw die een abortus zal laten doen speelde ze wel echt heel prachtig en gevoelig piano.
Veel te ontdekken.
Amanda Palmer
Ik denk dat ik er volgend jaar weer bij ben.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie