Onder Zeeniveau

Gisteravond zag ik een filmpje van een man die in de war was, hij liep in de war rond tot zijn vriend hem vond, zijn armen om hem heen sloeg en zijn schouder aanbood voor het hoofd van de man. De verwarde man was geborgen in de armen van zijn vriend. Het was een ontroerend filmpje en ik voelde behalve compassie verdriet.

Zes jaar geleden had ik dat ongeluk en ik had een partner. Zij nam me niet in haar armen, ze drukte niet mijn hoofd op haar schouder, zij gaf me geen geborgenheid. Zij begon te flirten met anderen en werd verliefd op een fantoom in Brazilië. Ze liet me achter en alleen in mijn verwarring, en verwachtte begrip omdat het zo moeilijk was voor haar dat ik hersenletsel had. Het was een hersenkneuzing en gelukkig is alles weer goed gekomen.

Maar mijn verdriet ging niet om haar, het ging om mij, het gaat erom dat ik alleen stond en dat ik een partner miste die er voor me was.

Het zien van die twee mannen en hoe de partner liefdevol zijn vriend opving rakelde het verdriet weer op. Waarom was R er toen niet voor mij.

Niet lang hierna ging het uit tussen haar en mij, ze koos voor het fantoom. Het was maar beter ook want nadat ik na drie maanden weer enigszins was opgekrabbeld had ik meer dan genoeg van de nachtelijke discussies en ruzies.

Zij was mijn laatste liefde. Een keer zag ik een vrouw waarvan ik hoopte dat zij mijn volgende liefde zou zijn maar zij zag dat niet in mij.

Ik heb wat Internet gedate maar niemand raakte mijn hart.

Met mijn ex heb ik af en toe contact, de eerste twee jaar voelde ik me zo verraden dat ik dat niet wilde maar ik heb actief gewerkt aan vergeving.

Dit mag sentimenteel klinken maar ik had het nodig haar te vergeven omdat ik er last van had.

Onze eerste afspraak was in een broodzaak, ik zat er al toen ze binnenkwam en ik vond haar lief, meteen toen ik haar zag en haar verlegen lieve lach zag, dacht ik ja je bent lief. En de keren dat ik haar hierna zag vond ik dat ook, het is een lief mens maar ik vertrouw haar niet meer met mijn hart en mijn leven.

Mag ik hopen op een nieuwe liefde die het verdriet verzacht, die me doet lachen, met wie ik kan praten over de dingen die me bezig houden, waar ik naar mag luisteren, waar ik van kan houden.

Ik wil niet meer alleen zijn met kerst.

Ik hou van mijn eigen gezelschap, mijn leven is vol maar in mijn hart is plaats voor meer.