Xie geeft me honderd euro om iets te betalen dat uiteindelijk door mij gepind moet worden omdat ze geen cash geld aannemen. We vergeten allebei dat ze het mij gegeven heeft en een tijd later vind ik het geld in mijn tas.
Natuurlijk flitst door mijn hoofd: ‘neem het geld alsof het jouw geld is’ maar meteen weet ik ook dat ik dat nooit zou doen.
Zij vindt me goudeerlijk en ik vraag me af of ik dat ben omdat ik soms dingen denk…. Zoals de gedachte ‘neem het geld’ of die keer dat ik op straat een tas vond met heel veel geld en alle belangrijke papieren van een jonge vrouw, ‘zou ik het geld eruit halen en de tas weer op straat gooien?’ dacht ik even maar dat soort dingen doe ik niet. Dus ik belde de politie en binnen een uur stond een dankbare jonge vrouw op de stoep met een grote bos bloemen.
Eén keer heb ik iets gejat. En het smaakte me niet.
Op mijn vijfde had ik ‘slechte’ vrienden, jongetjes vol bravoure die snoep jatten bij de kruidenier op de hoek, ze vroegen mij of ik wel eens jatte en toen ik mijn hoofd schudde lachten ze me uit en daagden me uit en dus besloot ik het ook te doen.
Kauwgum, dat mochten we niet thuis en mijn slechte vrienden kauwden de hele dag gum, dus dat wilde ik wel eens proberen.
Ik ging de winkel in, als dekmantel zal ik wel iets voor mijn moeder gekocht hebben maar de kauwgum nam ik mee zonder te betalen, ik weet niet meer hoe maar ik zie mezelf wel staan in die winkel.
Buitengekomen scheurde ik het papiertje eraf, stak het in mijn mond en slikte het meteen door. Het smaakte helemaal niet. Op dat moment besloot ik dat jatten niks voor mij was en zo denk ik er nog steeds over.
Wat heb ik aan die honderd euro die niet van mij is, ik zou er nooit van kunnen genieten. Net zoals ik niet genoot van die kauwgum die nu 57 jaar later nog steeds als een steen op mijn maag ligt…Maar niet heus….
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie