Had vannacht weer die droom die ik vroeger veel had en waar ik altijd huilend van wakker werd. Sinds zijn dood, nu meer dan tweeëntwintig jaar geleden, heb ik droom lang niet gehad maar ik herinner me dat ik deze week dit al eerder droomde.
Mijn vader is ernstig ziek en ligt op sterven. Ik zit aan zijn bed en we houden de gesprekken die we vroeger hielden, voor hij ziek werd.* Ze zijn streng in het ziekenhuis en we mogen er niet de hele tijd bij. Ze hebben tegen ons gezegd dat hij zeker nog wel een week zal leven en ik zit in het ouderlijk huis op de grote gele bank die we hadden. Mijn moeder zit naast me. De telefoon gaat, die is draadloos, de andere stem vraagt of ik het ben, op mijn ja zegt ze: je vader is overleden. Ik zeg ja en verder niets, ik wist het al. Ik vraag me af of mijn moeder uit mijn ja begrijpt wat er aan de andere kant gezegd is.
Ik word iets minder ontdaan wakker dan jaren eerder toen ik deze droom zeker maandelijks had en mijn vader nog leefde.
*Ik kon altijd overal met hem over praten, mijn vader wist alles en had overal iets over te zeggen. Als kleine meid die net kon lezen, las ik de krant nadat hij hem gelezen had. Ik spreidde hem uit op de vloer, ging op mijn knieën op de krant zitten en las de artikelen. Als ik een woord niet kende vroeg ik: Vader –(zo noemde ik hem), wat betekent georganiseerd?’ Vaak hoorde hij me niet en zei ik drie keer Vader, Vader, Vader, dan keek hij op en herhaalde ik mijn vraag: wat betekent georganiseerd. Hij legde het uit en we lazen weer verder.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie