Op Facebook verschijnen berichten van vooral Amerikanen die schrijven, het is genoeg 2016 en hoe ze verlangen naar 2017. Dayna Kurtz, my kind of woman, schreef al dat 2017 echt niet beter zou zijn dan 2016, en dat Donald Trump in 2017 de President van Amerika zal worden. Mij valt op hoe, veelal witte Amerikanen toch nog steeds in dat sprookje geloven van dat het allemaal goed zal komen.
Een van de dingen die wij hier in Europa, of misschien moet ik voor mezelf spreken en zeggen, ik hier in Europa, charmant vind van Amerikanen is dat ze zo naïef zijn, zo opgeruimd en optimistisch, er zijn ook een heleboel nadelen maar dat merk je vooral als je in het land zelf bent waar de mensen vaak onbegrijpelijk bekrompen zijn maar toch dit aangeboren optimisme maakt Amerikanen charmant.
Laat ik niet vergeten te benoemen dat het vooral de witte Amerikanen zijn met het grenzeloze optimisme, ik denk dat de zwarte Amerikanen misschien wat minder behept zijn met het grenzeloze optimisme.
Nu hebben ze Donald Trump als president, waarschijnlijk voor vele Amerikanen de man die het allemaal goed zal maken. Hij gaat tenslotte Amerika weer groot maken want dat Amerika een land in verval is zal elke Amerikaan wel zien. Keihard moeten ze werken en Amerika is lang niet zo ontwikkeld als Europa, hoewel de dollar nu aan het stijgen is, de waarde van de dollar gaat omhoog, voor ons jammer, voor hen misschien fijn, ik weet het niet.
Mijn vriendin Lisa Lipkin schreef een stuk over dat Amerika nu met de verkiezing van Trump hun optimisme zal verliezen en dat wij in Europe een soort ingebouwd pessimisme hebben. Hoe vreemd misschien maar hoe waar, een collectief Europees bewustzijn
Ik weet nog hoe wij hier in Europa ironisch lachten tijdens nine eleven. Over de Amerikanen die gevangen in de World Trade Center torens voor de ramen stonden, hoe wreed was het dat wij lachten, dat realiseer ik me, maar we lachten en zeiden dat ze op Bruce Wilis aan het wachten waren, Bruce Wilis of Superman die hen redden zou.
De sprookjes van Hollywood, daar geloven we in en we denken dat alles uiteindelijk goed zal komen, ik weet het niet, hoe komt het goed, ik weet nog dat in een van mijn relaties mijn mij bedriegende vriendin me zei dat het allemaal goed zou komen, het kwam helemaal niet goed, we gingen uit elkaar en ik huilde maanden.
Sindsdien wil ik niet meer horen: het komt goed.
Het komt niet goed. Het komt niet beter.
Het is zoals het is, het leven is rijk en mooi en wreed en onrechtvaardig.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie