Gisteren leende ik een foto uit voor een tentoonstelling. Het is een foto van mijn broertje, mijn zusje en mijzelf uit 1960 denk ik. Ik zit in het midden met mijn armen om mijn broertje en zusje. Ik weet nog dat de foto gemaakt werd, het was een beetje geposeerd, ik moest in het midden.
Vorig jaar postte ik deze foto op Facebook en mijn broer was erg geestdriftig. Hij meldde ons aan voor een rubriek in de NRC waarbij oude foto’s opnieuw genomen worden.
De fotograaf en de schrijver waren ook bijzonder enthousiast en er volgde een sessie bij mijn zus waarin wij ongeveer hetzelfde aanhadden als op de foto.
Ik vond nog ergens een trui zoals ik aanhad en ik kocht op de markt wat ribstof en ik naaide een soort overgooier.
Vorige week ontving mijn broer een schrijven van de fotograaf, de foto was uitgekozen om mee te doen aan een grote tentoonstelling over Familie, hij vroeg of we een scan konden maken van de foto met een bepaald aantal dpi of pixels of weet ik wat voor termen, ik probeerde de foto opnieuw in te scannen maar het aantal dpi’s lukte niet.
Ik geloof dat ik aanbood dat de fotograaf de foto misschien zelf kon scannen. Dit deed ik eigenlijk met angst en beven. Het is me n.l. zo vaak gebeurd dat ik iets uitleende of mensen iets voor me kochten, en dat ik moest blijven zeuren om het of terug te krijgen of in mijn bezit.
Gisteren kwam de fotograag de foto halen, hij zei dat hij de foto vandaag weer in de bus zou gooien. Ik was benieuwd.
Zonet ging de bel, de fotograaf, met de foto!
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie