Onder Zeeniveau

Hemelen

In de eerste weken van 2016 zijn drie popiconen gaan hemelen.
Lemmy van Motorhead
David Bowie
En
Glenn Frey van de Eagles
Het waren allemaal mannen van eind zestig.
Lemmy zegt mij persoonlijk niet zo veel, David Bowie wel. David Bowie was een grote held voor allerlei mensen maar absoluut voor mijn generatie queers, homos, lesbos, transen en anderen die niet helemaal pasten in het gangbare, hij liet een andere manier van leven zien, sprak openlijk over zijn biseksualiteit in een tijd waarin dat baanbrekend was. David Bowie’s dood raakte me.

Gisteren overleed Glenn Frey van de Eagles, een tijdlang in de jaren zeventig hield ik van de Eagles. Hun LP Hotel California werd veel gedraaid door mijn bovenbuurman Stef. Als ik me niet vergis stonden er een paar mooie nummers op die LP. New Kid In Town. Dat was ik. Mijn eerste jaren in Amsterdam.

Al deze mannen waren ouder dan 65.
We zullen er aan moeten wennen dat mensen van die leeftijd of ouder sterven.
Op Facebook zie ik mensen die zeggen: zo jong.
Dit verbaast me zeer. Jong? Vanaf mijn tiende stierven er mensen die ik kende, een jongetje van tien uit mijn dorp, een meisje van tien van mijn school, een jongen van mijn middelbare school die op zestienjarige leeftijd zelfmoord pleegde, een lerares van vijfendertig, het ging maar door, we verloren vriendinnen van eenentwintig, van eenendertig, van vierendertig, van vierenvijftig, van zesenvijftig, en dan mijn moeder van zesenzestig.
Hoezo jong?
Ik snap het niet.