Gisteravond verpulverde, vernietigde, vernederde Duitsland, onze Oosterbuur, in de halve finale het gastland Brazilië op de Wereldkampioenschappen Voetbal.
Bij aanvang van de wedstrijd was mij nog niet duidelijk voor welk land ik was. Ik had Brazilië alleen in de wedstrijd tegen Colombia een kwartier lang goed zien voetballen terwijl Duitsland beter voetbal had laten zien maar het was ook niet oogstrelend geweest.
Ik had wel het vermoeden dat Duitsland Brazilië zou verslaan en dus toen Duitsland na tien minuten scoorde juichte ik zacht. Tot op dat moment vond ik Duitsland nog niet overtuigen. Brazilië speelde goed, Duitsland counterde. Daar houd ik niet zo van maar goed Nederland doet dat ook.
En toen vielen de doelpunten. Ik zei nog dat veel wedstrijden zo waren geweest na de groepsfase, een land scoorde in de eerste tien minuten, daarna ging de boel op slot en werd er niet meer gescoord. Behalve natuurlijk Nederland-Mexico. Ja beaamde Stacey die met me zat te kijken, in de groepsfase werd er veel gescoord en daarna….
Duitsland scoorde weer. En Duitsland scoorde weer. Twee mensen juichten in Café Blek waar we keken, de rest keek verbijsterd toe. En daar was weer een doelpunt. Met 0 tegen en 5 gescoord ging Duitsland de rust in. Dit kwam nooit meer goed voor Brazilië.
En het kwam niet goed. Brazilië deed nog wat pogingen maar Duitsland bleef goed voetballen en Duitsland bleef scoren. Ze trokken zich niet terug en gingen niet voor hun goal liggen maar voetbalden vrolijk door.
Af en toe zag je beelden van huilende Brazilianen, het was hartverscheurend. Verliezen is erg maar vernederd worden in eigen huis is natuurlijk duizendmaal erger. Duitsland toonde geen medelijden, ze gingen er volop tegen aan en scoorden er nog één en nog één. De Braziliaanse afgang was compleet. Meer huilende Brazilianen op de buis, huilende kinderen met Braziliaanse outfit en vlaggetjes op de wang, brullende vrouwen met vlaggetjes, in hun handen huilende mannen. Ook kwamen er steeds meer lege plekken in het stadion.
Brazilië scoorde nog een keer maar het stelde niks voor. De Duitse keeper keek woedend naar zijn verdedigers.
Het fluitsignaal ging. De Duitsers troosten hun tegenstanders, er werd omhelsd, de Brazilianen vielen op de grond en snikten en snikten, David Luiz riep God nog aan, met zijn handen in de lucht, zoals ik hem eerder zag bidden, ik ben benieuwd wat hij tegen God zei…
De Duitsers vierden hun overwinning op het veld bescheiden wat ik sympathiek vond.
Wat is de verwarring? Was deze vernedering nodig geweest? Had deze aframmeling vermeden kunnen worden? Had Duitsland moeten ophouden met voetballen en scoren? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik vind dat Brazilië dit niet heeft verdiend. Betekent dit dat Duitsland deze overwinning ook niet heeft verdiend? Ik hoef geen antwoord op deze vragen waarmee ik bedoel dat je me geen antwoord hoeft te geven. Ik kom er zelf wel uit.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie