Onder Zeeniveau

2012

Nog maar enkele uren is het 2012. De wereld bestaat nog steeds.
Mijn 2012 begon in een stal in Woudsend waar ik Melvin wortels voerde zodat hij niet veel zou merken van het geknal. Ik had verdriet over mijn verbroken relatie en was blij dat ik in Woudsend was uitgenodigd.
Het eerste half jaar van 2012 was ik nog steeds de breuk aan het verwerken. Gelukkig volgde ik intensieve therapie waar ik achter een verdrongen jeugdervaring kwam. Deze onder ogen zien schepte lucht in mijn hoofd. Dingen die ik altijd voor waar had aangenomen bleken me ingepraat te zijn door de gehate juffrouw Smit, die mij stelselmatig dagelijks misbruikte, vernederde en kleineerde en dat twee volle jaren heeft kunnen doen. Omdat ze me wist in te prenten dat ik niet deugde en een leugenaar was vertelde ik mijn ouders niet wat ze allemaal met me deed. Ze had me verzekerd dat ze me niet zouden geloven.
Nadat de therapie was afgelopen heb ik een aantal weken een mindfulness traject gedaan. Daar oefenden we stil liggen en een bodyscan doen. Je hele lichaam langs gaan en alles voelen en benoemen en alert blijven op wat er gebeurde. Ik vond het vreselijk! Maar ik deed braaf de oefeningen en was een tijd lang erg mindful.

Melanie, mijn grote heldin, favoriete zangeres en sinds een aantal jaren intieme vriendin kwam samen met haar zoon Beau Jarred naar Europa voor een toer in Oost-Duitsland. Ik hoopte eerst dat ik haar kon assisteren maar dat ging niet door. Ik was heart-broken want ik had echt de financiën niet om ze overal achter na te reizen en een hotelkamer te betalen. Toch is het me gelukt. Ik kon een goede treinticket boeken en legde contacten via Couchsurfing in de steden waar Melanie optrad. Voor het eerste concert reisde ik met Hannie’s auto naar Darmstadt. Melanie was dolenthousiast me te zien.
Een paar dagen later ging ik met de trein naar Berlijn en ook daar was het weerzien met Melanie en Beau boven verwachtingen. Het reizen als couchsurfer beviel bijzonder goed. Elke keer als Melanie me in het publiek ontwaarde kreeg ik een grote glimlach en vertelde ze me na afloop hoe fijn ze het vond dat ik er was. Dit deed mijn hart zo goed, zo enorm goed na dat gezeur van R die zo boos was dat ik een ongeluk had overleefd met een zware hersenschudding en van alles niet kon. M was zo blij dat ik er was. Als ik dit nu schrijf ben ik weer zwaar ontroerd.
Uiteindelijk ging ik ook nog met Jodi, een vrouw die Melanie in Arizona had opgevangen nadat Peter (M’s man) was overleden, in een splinternieuwe Mercedes naar Zuid-Duitsland waar Melanie optrad op een festival.
Zie foto hierboven waar ik alle drankjes draag die Melanie wil drinken. Ik liet niemand anders die drankjes dragen. Moet hier erg om lachen….
De tijd met Melanie en Beau waren reuze helend voor me. Het verdriet dat ik voelde verdween.
Nu ben ik vanavond op oudejaar 2012 alleen. En ik heb er zin in.