Onder Zeeniveau

De reden waarom ik tegen het huwelijk was, was omdat wij niet konden trouwen.

Een van de pijnlijkste momenten in mijn leven was, toen mijn Israelische geliefde waar ik al drie jaar mee samenwoonde  en waar ik al drie jaar lang voor zorgde trouwde met een man die ze twee keer had ontmoet. Het was weliswaar op mijn aanraden en ik had het allemaal uitgezocht want ik wilde niet het risico lopen dat ze het land uitgezet zou worden en ik haar kwijt zou raken. Een huwelijk was de oplossing, een heterohuwelijk natuurlijk want iets anders bestond niet – via via hadden we deze man gevonden, hij zou nooit trouwen uit liefde, hij was tegen het instituut huwelijk en hij wilde haar wel helpen.

Dus op een mooie dag kwamen de bruiloftsgasten bijeen in het oude stadhuis van Amsterdam, ik was getuige, ik was op dat moment nog blij, als alles goed zou gaan zou ze het land nooit uitgezet kunnen worden, zij en hij hadden zich goed voorbereid, er waren vrolijke gasten, we waren feestelijk gekleed. Maar op het moment dat hem gevraagd werd of hij haar tot echtgenote zou nemen en alle rechten en plichten zou vervullen en hij ‘ja’ zei voelde ik geen blijdchap maar werd ik ziek van ellende. Hij die haar helemaal niet kende kon wel voor een verblijfsvergunning zorgen en ik die haar van binnen en buiten kende, die haar in mijn bed had, die zorgde voor het brood op de plank, ik had niets te zeggen.

Het was een pijnlijke dag voor me die nog veel pijnlijker eindigde.