Na het concert in Darmstadt wachtte ik op Melanie. Ze was bezig zichzelf voor te bereiden op de signeersessie en in de gang van de kleedkamer praatte ik met Beau en Howard.
Op een gegeven moment ben ik de auto gaan halen die ik een heel eind van de venue had kunnen parkeren. Erheen lopend hoorde ik het getoeter van enthousiaste voetbalsupporters.
Bij terugkomst kon ik Melanie helpen met spullen inpakken, haar jurken uithangen en de ruimte inspecteren op nagelaten items die er niet waren.
Hierna gingen we naar boven, zij gingen eten, ik dronk koffie om me voor te bereiden op mijn reis terug.
Aan tafel te zitten met Melanie, Beau en Howard was heel vertrouwd, zo moest het zijn. Hopelijk kan Howard in de toekomst meer voor Melanie betekenen.
Om 2 uur namen we afscheid, kussen, omhelzingen.
Het was een donkere nacht, de maan scheen de afgelopen dagen alleen overdag.
Ik begon te chanten, Nam myoho renge kyo, dit was mijn kompas waarmee ik Nederland zeker zou halen. Een blikje cola stond in de drankhouder, ik had de gegrilde groente naast me op de stoel, ik had de route uitgerekend en was vast voornemens mezelf en Woefje (de auto) veilig thuis te brengen.
Het was donker en rustig op de weg. Het was buiten pikzwart. Niets te zien alleen het licht van de autolampen. Het merendeel van het verkeer bestond uit vrachtwagens met aanhangers. Ze waren goed te zien. Zij reden rechts en mochten niet inhalen. Ik reed veelal rechts en haalde ze in op de middenrijstrook. Soms werd ik daar ingehaald door een auto die met 180 km door de nacht suisde, zelf ging ik meestal niet harder dan 120.
Niets zag ik, behalve achterlichten van vrachtwagens en de lichtgevende, refleceterende strepen op hun achterkant. Ik chantte terwijl ik passeerde, de weg had bochten, waarschijnlijk om de bestuurders wakker te houden. Een van de redenen voor me om in de nacht te gaan waren de vele wegwerkzaamheden die ik op de heen weg had gezien. De weg verdeeld in nauwe rijstroken zou files veroorzaken en ik was ervan overtuigd dat het op maandag druk zou zijn en ik uren in de file zou zitten. Nu met het weinig verkeer passeerde ik de afzettingen met gemak.
Een surrealistisch moment was toen ik een vrachtwagen passeerde waar Walhalla op stond. Walhalla – de hemel voor goden – ik had een korte flits van een leven in het Hiernamaals – aan de overkant van de weg zag ik aan en uit flitsende lichten van een passerende vrachtwagen die de andere kant op ging. Ik hield mijn handen aan het stuur, mijn blik vooruit, Nam myoho renge kyo – leefde ik nog?
Op en neer ging de weg, bergen, dalen, valleien die ik niet zag. Soms steil omhoog, soms steil omlaag. Niet iets dat ik fijn vind. Er stonden borden langs de kant van de weg waarin gewaarschuwd werd voor onderuitglijdende vrachtwagens, ik hield mijn stuur stevig vast. Ik was bang. Ik chantte.
Het was superspannend. Ik praatte met mijn vader zoals ik altijd deed als hij door de nacht reed, ik praatte met mijn engelen. Op een gegeven moment begon de lucht rechts van mij lichter te worden maar het zou nog een uur duren voor het echt lichter werd en nog twee uur (ik was net weer in Nederland) voor ik de zon zag.
Iets voorbij Dusseldorf kon ik de Nederlandse radio weer ontvangen, een fijne vrouwenstem had het over gedichten die werden voorgelezen door Jan de Cler, wat een fantastische uitzending van Adeline van Lier die praatte terwijl de zonovergoten wereld ontwaakte.
De weg was leeg, weinig vrachtwagens, een enkele personenwagen. Maar hoe is toch mogelijk, ons volle land, Nederland, het was 4.30 en de wegen zaten vol, vrachtwagen na vrachtwagen na vrachtwagen. Personenwagen na personenwagen. Ik nam de A30, kon steeds doorrijden, want er waren nog geen files. Om 6.30 reed ik Amsterdam binnen.
Eindelijk thuis.
Ik ben in bed gaan liggen met ooglap voor en oordoppen in en vroeg me af of ik nog leefde. Ik sliep tot 11.30 en liep daarna rond als een zombie. Om half negen ben ik naar bed gegaan en ik kwam er vanochtend om half negen weer uit. Ik voel me verdrietig, mijn lichaam doet zeer, ik denk dat dit komt door de spanningen van de rit, ik ga veel water drinken vandaag en veel fruit en groente eten en heel heel weinig doen om weer krachten op te doen.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie