De kat werd steeds saggerijniger. Hij ging steeds meer voor mijn neus zitten als ik bezig was, ging op mijn toetsenbord zitten, op mijn router, voor het scherm, gooide alles om wat er lag en als ik hem optilde om hem ergens anders neer te zetten gromde hij en sloeg naar me. Gisteren kwam onze relatie op een dieptepunt. Ik was wanhopig en belde mijn vriendin Hannie die altijd voor me klaar staat, zij is trouwens ook een ex maar dit terzijde. Zij drukte me op het hart zo snel mogelijk een afspraak met de dierenarts te maken en leende me een poezenmandje. Ze was vanmorgen al vroeg bij me om me te helpen Mickey aka Midas in zijn mandje te krijgen.
Mickey aka Midas woont al ruim 12 jaar bij me. Hij kwam nadat ik al een tijd poesloos was en de muizen hier vrij spel hadden. Voor spinnen ben ik niet bang maar kakkerlakken en muizen jagen me angst aan. Mijn laatste katje Duifje was in mijn armen, min of meer plotseling overleden en ik had alleen mijn lieve hondenvriendin Britta.
Midas hing al maanden op de deur bij Saskia’s Dierenwinkel, er werd een goed tehuis voor hem gezocht. Het bleek dat hij al twee jaar elke dag werd opgesloten omdat hij niet overweg kon met de Siamees die ook in het huis woonde. Toen ik met Britta op bezoek ging om te kijken of hij niet bang voor Britta zou zijn en of ik wel met hem zou kunnen opschieten vroeg de eigenaresse of ik hem niet meteen wilde meenemen. Dat wilde ik eigenlijk niet maar ik heb het gedaan.
Midas verdween in de kast en kwam een week later tevoorschijn. Ik had hem inmiddels Mickey gedoopt. De vorige eigenaresse vertelde me dat hij 1x per jaar geschoren moest worden omdat zijn haar anders in de klit ging en hij het niet toestond dat hij op zijn buik gekamd werd.
Ik merkte al snel dat hij er een bloedhekel aan had als hij over zijn lijfje werd geaaid, de enige plek waar hij het toeliet was zijn kopje en zijn hals, op elke andere plek waar ik hem aanraakte werd hij woedend en kon ik zijn nagels en zijn tanden in mijn vlees verwachten. Na een paar keer door hem gebeten en gekrabt te zijn liet ik het uit mijn hoofd.
Eens per jaar werd hij geschoren en de laatste jaren werd hij geplukt. Altijd onder verdoving.
Gelukkig is hij weinig ziek en hoefde ik eigenlijk nooit met hem naar de dierenarts maar nu, op 14 jarige leeftijd en gezien zijn saggerijnigheid en de wondjes die hij had moest ik hem laten onderzoeken.
Het was een ramp. Ik was blij dat Hannie erbij was want ik was geen held. Er kwam een assistente bij die handschoenen droeg die haar hele armen bedekte, Midas krabte, jammerde, blies, gromde en dat laatste deed hij luid, laag en lang. Ik stond daar als een anti-held met de vingers in mijn oren en mijn maag draaide om. Ze wilde zijn bloed afnemen en dat duurde ruim vijftien minuten omdat hij zo kwaad was dat hij niet te benaderen was.
Uiteindelijk was ik € 154 armer maar had hij niets! Alles wat ze in het bloed kon checken was goed, nieren goed, lever goed, glucose goed. Zijn hartje was goed al bonsde het hard. Ik kreeg anti-vlooien spul mee en de raad hem de eerste twee uur niet aan te raken. Ook moet ik alles goed in de gaten houden. PFFFFFFFFFF.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie