Ik schreef het nummer op mijn hand en sloot mijn laptop af. Buiten ging ik op het terras zitten van de Fruitbar en bestelde een smoothie van papaya, mango en ananas. Het was al heet om negen uur. In Nederland was het vier uur in de middag, een geschikte tijd om tante Lili te bellen maar ik bleef zitten waar ik zat en belde niemand.
De ober bracht me nog een smoothie die ik langzaam op dronk en ik bestelde gebakken eieren met spek en toast. Ik deed mijn laptop uit en ik deed hem weer aan en ik ging naar mijn Inbox. Daar stond nog steeds de boodschap met als subject: Mijn telefoonnummer. Ik klikte het bericht open en las het bericht opnieuw. Ik wilde het filmpje op YouTube nooit meer zien maar toch klikte ik op de link. Het cirkeltje draaide en draaide tot er een boodschap verscheen dat de video niet meer te bekijken was. Er stonden een aantal redenen en een ervan was dat het verwijderd kon zijn omdat het te gruwelijk was. Ik klikte op vernieuwen maar het filmpje was weg.
Ik stuurde Lili een bericht terug en vroeg of ze Skype had en of ze me zo snel mogelijk wilde terug schrijven.
Ik las het bericht nog een keer over en bleef klikken op de link die Lili had gestuurd.
Juan Carlos, een local die een huis van takken en bladeren in het bos had gebouwd, kwam naast me zitten. Hij keek me glazig aan, hij had vast al een joint gerookt van de wiet die hij ergens diep in het bos op een geheime plek verbouwde.
‘Hey Teddy, ‘ zei hij gepast, ‘what is wrong, you look like you saw a ghost.’ Hij begon te giegelen.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie