Onder Zeeniveau

>

Soms herinner ik me niet meer waar de dagen gingen of waar ik ging op bepaalde dagen. In mei reisde ik met Melanie en familie door Engeland waar zij samen met zoon en wonderzoon Beau Jarred de mensen haar muziek gaf. Ik gaf mijn tijd en energie om dit zo goed mogelijk te laten gebeuren en genoot van de reis, het landschap, de mensen, de hotels, het eten, mijn vrienden en de concerten.

Halverwege de toer werd ik ziek. Het was mijn vijfenvijftigste verjaardag. Een hete dag en in de middag vertrokken we uit Camden in Londen naar een plaats in het Noorden die me aan Hilversum deed denken. Leamington Spa. Mijn neus zat vol waterig snot dat er uit liep en de tissues die het snot opvingen bezeerden mijn huid. Vlak voor het eten hing ik boven de toiletpot in een ruime hotelbadkamer. De familie Schekeryk bood me een verjaardagsetentje aan dat ik niet kon afzeggen en ziek maar rechtop nam ik deel aan mijn vrolijke verjaardagsdiner. Met Melanie. Die onder een parasol tegenover me zat. Eigenlijk was het te groot voor woorden. Om met mijn jeugdheldin mijn vijfenvijftigste te vieren. Die tegenover me zit en zingt.

De volgende dag was ik zieker, Runner en chauffeur Jeff haalde Anti-Flu voor me en ik sleepte me er doorheen.

Zes dagen later kwam ik thuis. Mijn boek Rauw stond in de startblokken. Maar waar ik mee bezig was? Druk met de dingen die ik het weekend zou doen. Op zaterdag zou ik het GSA-spel voor het huwelijk van de twee zwemvrienden Kees en Peter aan elkaar praten. Op zondag zou ik op de Vrouwendag van de SGI uitleggen wat Nam myoho renge kyo is. Ook at ik. Unstoppable. Ik vulde mijn mond, kauwde en vulde mijn mond weer. Donderdagavond stortte ik in, zei alles af en ging slapen. Die ziektekiemen die ik onderdrukt had met dat Anti Flu poeder moesten er uit. Ik dronk water met citroensap en lag drie dagen in bed.

De week daarop stond in het teken van de presentatie. Ik ging via email persoonlijk mensen uitnodigen. Ik kreeg mail van mensen die weg waren. Een klaverjasweek in Frankrijk, Oerol, optreden met een koor waren enkele bezigheden van de genodigden. Ik hoopte maar dat iedereen die niet schreef wel kwam. Ik was zenuwachtig, slikte rescue druppels en deed veel daimoku – reciteerde Nam myoho renge kyo. Zolang ik Nam myoho renge kyo in het midden van mijn leven heb staan zal alles goed gaan.

De dag zelf was prachtig. Samen met mijn team Hannie en Rati waren we om half twee in de OBA, ik deed een soundcheck, Tom Kniesmeijer had bijpassende muziek en hij deed een soundcheck. Ik ging in de hal staan om mensen op te wachten en ze te wijzen waar het was. Dat was extra mooi. Ik zag al die bekenden aan komen lopen en was elke keer blij verrast. Kwamen ze voor mij? Ja was het antwoord. Ze kwamen voor mij. Mijn zus was een van de eersten en Xaviera de een na laatste.

Als laatste kwam de eregast. Mijn zeer beminde vriendin Maaike Meijer, professor te Maastricht. Maaike ken ik goed sinds 1980 (of zoiets ). (Hoe dat allemaal zo kwam is een ander verhaal. Dat zal ik nog eens uit de doeken doen mochten hier verzoekjes om komen.) Na Maaike’s binnenkomst kon het feest beginnen. Rati presenteerde, Hannie sprak, Mathilde Santing, als mijn beste vriendin, zong een prachtig lied over dat ik in haar Tomorrow’s was, ik las wat pittige stukken voor, en Maaike hield een prachtig verhaal over ons en onze vriendschap. We verkochten zestig boeken die ik allemaal signeerde alsof ik nooit iets anders had gedaan. Had Melanie dit natuurlijk ettelijke malen zien doen.

Ik had gechant dat iedereen aanwezig gelukkig zou zijn en dat wij gelukkig naar bed zouden gaan. Ik sliep gelukkig in.

Kwam de leegte? Vast. Al begon ik meteen aan mijn tweede boek, het moest een liefdesroman zijn zei Maaike. en Rati herinnerde me aan een verhaal dat ik begon toen ik dacht dat ik het verhaal van Zet nooit kon afmaken. Ik schaamde me over het eerste deel, het ruige deel, de Onderkant. Kon ik die woorden ooit het daglicht laten zien? Het was dat Marjan Bakker aandrong en dat de lieve meiden uit de kleedkamer van GSA me steeds zo verwachtingsvol aanken.

Of kwam het door het verhaal, dat alhoewel ruig en rauw, verteld moest worden?

• Wordt vervolgd