Mijn vriendin Jac ergert zich al zo lang ze me kent aan mijn drukke en volle agenda, ik heb elke dag wel een afspraak, en vaker twee en misschien nog vaker drie.
Er zijn een aantal vaste dingen in mijn agenda, mijn boeddhistische activiteit, mijn zwemmen en mijn sportschool. Daarbij geef ik 1x in de week zwemtraining en soms twee keer in de week. Van mijn avonden zitten er vier vol en daarbij ga ik ook nog naar de film, het theater of naar een museum. Ik help een vriendin met haar online verkopen en deze maand zijn ook de voorbereidingen van een evenement dat ik tijdens Pride, de Gay of de Queer organiseer. Ook zat ik een tijdlang in twee besturen. Mijn oude vriendinnen Marianne en Lodi worden al moe als ze me spreken.
Inmiddels vind ik het ook ziekelijk.
Vandaag belde Maria, een boeddhistische vriendin, een lieve vrouw die ik beloofd heb te helpen met het maken van een schema, ze kwam er niet uit, wanneer kon ik haar helpen? Er was haast bij, morgen om 12 uur, ik had nog een lege plek maar ook al drie dingen die ik doen wilde, waarom niet nu zei ik, M zei verbaasd ja en ik ging erheen.
Ik voelde me zo vrij. Terwijl ik door de vallende avond liep fotografeerde ik.
We deden wat we moesten doen en daarna chanten we nog een half uur. Hierna omhelsden we elkaar en zei M dat ze zo hield van spontane dingen.
Ik ben daar nooit zo van maar nu vond ik het ook heerlijk.
Blij en vrij stapte ik door de nacht.
En nu ben ik thuis en ik zie mijn volle agenda en ik kan wel huilen.
Waarom. Zo. Vol?
Na mijn ongeluk kreeg ik therapie en zei de therapeute tegen me dat ik 1 ding per dag mocht doen.
Heb ik nu weer een therapeute nodig die me dat zegt?
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie