Onder Zeeniveau

Ik herinner me nog heel goed de dag dat ik mijn eerste wat toen nog ‘Vlaamse’ Gaai heette.
Ik was een jaar of zeven. Ik stond voor het raam naar buiten te kijken.
Op het zandpad voor ons huis zat een prachtige roze vogel met zilverblauwe veren op de vleugels.
Ik riep mijn vader. Die riep ik altijd als ik iets wilde weten of ergens over wilde praten.
‘Vader, vader, ‘riep ik. Bij ons thuis noemden wij onze ouders bij het woord dat ze waren. We noemden onze moeder moeder en onze vader vader. We vonden daar iets moois in zitten.
Vader keek op uit zijn krant.
‘Kijk nou toch eens wat een mooie vogel. Zoiets heb ik nog nooit gezien.’
Vader kwam naar het raam.
‘Dat is een Vlaamse Gaai,’ zei hij en hij ging weer terug naar zijn krant.
Ik zag ze niet vaak meer en een lange tijd zag ik ze nooit.
Tot mijn vader overleed en ik na zijn dood de Gaai weer begon te zien. Het woordje Vlaamse was er af gehaald, de Vlaamse Gaai heette nu Gaai en voor mij was en is de Gaai onlosmakelijk met mijn vader verbonden. Ik kan me bijna nog alle keren herinneren dat ik er een zag, soms in het bos of in het park. Een keer zat ik in een sombere stemming bij een vriendin naar buiten te staren tot in de boom voor haar raam een Gaai kwam zitten die mij aankeek en dat zeker een uur bleef doen. Het was zonder twijfel mijn vader die mij een hart onder de riem stak.
Een week geleden zag ik er twee in mijn tuin.
En net toen ik in de tuin zat te eten kwam een gaai aangevlogen en ging op de tak van de kers zitten. Vlak hierna vloog hij naar de vetbolhouder en begon eraan te pikken. Ik probeerde foto’s te maken met mijn telefoon die meestal niet lukten.

Met een stukje vet in zijn snavel vloog hij of zij weg naar een andere gaai die op de kersentak zat en voerde de andere gaai het stukje vet.
Mijn geluk kon niet op.
Twee gaaien in mijn tuin.