We zitten er nog midden in. Winter. Vroeger had ik er erg veel moeite mee zoals ik het ook moeilijk had met leven. Tot een inmiddels ex-vriendin me op de schoonheid van de winter attent maakte.
‘Kijk,’ zei ze, ‘je kunt door de kale takken de hemel zien, dat kan niet in de zomer.’ en zo is het. Als je eenmaal iets gezien hebt kun je het niet meer ont-zien. Nu geniet ik van de schoonheid van de kale bomen. Het lijken wel de aderen van de wereld die kale takken en misschien zijn ze dat ook wel.
Die ex-vriendin is niet mijn ex, of een van mijn vele ex-en maar wel iemand waar ik niet meer bevriend mee ben, dat gebeurt zoals we allemaal weten. We hebben een vriendschap met iemand en dan gebeurt er iets of er gebeurt niets en de vriendschap is voorbij.
Net zoals de winter voorbij gaat, gaat sommige vriendschap voorbij.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie