Onder Zeeniveau

Ik zit op de grond op mijn knietjes, voor me ligt een gigantische krant, mijn vader zit in de stoel, hij leest een ander gedeelte van de krant. De krant Trouw of NRC bestaat uit twee delen. Als mijn vader het ene deel uit heeft, geeft hij dat aan mij. Ik ga er op  zitten, mijn ellebogen  op de krant, mijn hoofd in mijn handen en ik lees. Als er een moeilijk woord staat vraag ik hem wat het betekent, ik moet altijd drie keer ‘vader’ zeggen, (zo noemen wij hem) en dan heft hij zijn hoofd op en zegt: Ja? En dan vraag ik hem: wat betekent kiesrecht? Of democratie? Of turbulent? Hij legt het mij altijd geduldig uit. De enige keer dat hij me iets niet goed weet uit te leggen is als ik hem vraag wat ontuchtige handelingen betekent. Lees de zin eens voor, zegt hij. De man pleegde ontuchtige handelingen bij het meisje, lees ik. Vraag dat maar aan je moeder, zegt hij.
Tot mijn vader niet meer kan praten blijf ik hem vragen stellen over de wereld. Als ik dingen (die gebeuren) niet snap vraag ik het aan hem: vader, wat betekent dat precies, of vader, hoe komt dat? Of, vader waarom gebeurt dat.
Nog steeds betrap ik mij er soms op dat bij onduidelijkheden in de wereld ik vaak denk: dit zou ik nou eens graag aan mijn vader vragen, die zou het me precies kunnen uitleggen.