Ik heb me eigenlijk nooit vrouw gevoeld, als kind voelde ik me nooit een jongetje of een meisje, ik voelde me kind, als tienjarige werd ik wreed met mijn neus op het feit gedrukt dat ik als vrouw met vrouwelijke geslachtskenmerken was geboren. Ik werd ongesteld. Vlak nadat mijn moeder me had voorgelicht ontdekte ik een bruine afscheiding en riep mijn moeder me bij zich.
‘Weet je nog waar we het laatst over hadden?’
‘Over dat ongesteld en zo?’
‘Ja,’ zei mijn moeder, ‘ volgens mij ben je ongesteld geworden, die bruine vlekken in je onderbroek? Dat is bloed.’
‘Nee,’ riep ik, ‘ daar ben ik nog veel te jong voor.’
Ook mijn zus was er niet blij mee, zij was twee jaar ouder en zij was net begonnen met bloeden en zij vond mij te jong maar er was niets meer aan te doen.
Mijn vruchtbare jaren waren aangebroken.
De ellende was begonnen. Ik kreeg borsten waar ik een hekel aan had en ik stopte met groeien. Was ik altijd een groot kind geweest, iedereen groeide me nu voorbij, elke drie weken voelde ik me beroerd en dat werd steeds erger, de tweede dag van elke menstruatie lag ik krom van de pijn, mijn borsten deden vreselijk zeer en op een gegeven moment had ik anderhalve week last van PMS. De avond voor ik menstrueerde zwom ik tergend langzaam en samen met mijn vriendin AT beklaagden we ons over onze borsten die we er het liefst af wilden. (AT heeft dat onlangs gedaan en hij is een man geworden). In het Lesbisch Prachtboek verscheen een artikel van Maaike Meijer over het jongensmeisje waar ik mij helemaal in kon vinden.
De enige momenten waarop ik het fijn vond om een vrouw te zijn was als ik verliefd was en samen met een andere vrouw de lichamelijke liefde beleefde.
In de jaren 90 hoorde ik steeds meer over genderdysforie en ook de FTM, het geboren meisje dat een jongen is, werd bekender. Ik realiseerde me dat ik als ik twintig was geweest, ik zeker naar de genderkliniek was gegaan om te beginnen aan het transformatieproces.
Maar die transformatie was toen voor mij niet meer urgent. Nadat mijn geliefde ouders kort na elkaar overleden kwam ik in een depressie en was het belangrijker te overleven en mijn vreugde in het leven terug te vinden.
Tijdens mijn depressie kwam ik in de overgang, over die ellende wil ik het op dit moment niet hebben, maar op een gegeven moment hield ik op met menstrueren, een van de beste dingen die me in mijn leven zijn overkomen. Het bloeden hield op, die cyclus van euforie omdat ik weer bloedde tot de treurnis van de PMS en cirkel zo maar door was voorbij.
Voor het eerst van mijn leven haatte ik het niet meer als vrouw geboren te zijn.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie