Mijn vrolijkheid om mijn opnieuw ontdekte verleden duurt nog voort & vervult me met dankbaarheid. Wat heb ik een mooie en prachtige jeugd gehad. Gedichten schrijven, muziek maken, werken in de Melkweg, alle bandjes zien die ik wilde en tot diep in de nacht leven.
Als we uitgingen was het vaak middernacht of soms pas om twee in de morgen. We ontbeten met jus en koffie in kraakkoffiehuizen waar de stad vol mee was. We dansten in goeie discotheken op de daar gedraaide muziek en namen naar lesbische clubs onze eigen walkmans met onze eigen muziek mee.
En we waren mooi.
Niet dat we dat wisten of er op letten. We waren ons niet bewust van onze schoonheid.
“Aangekleed gaat uit.” Zei Lido altijd als we voor de spiegel stonden om ons klaar te maken de dansvloer te bestormen. We stiften onze lippen en deden kohl op onze ogen.
Mee ging altijd: shag (Drum of Winner), stuff, aansteker en geld in de broekzak of binnenzak van het colbert. Lido met een piepklein blauw of rood metalen koffertje om gebonden met daarin een paar zilverpapiertjes met stukjes stuf of een zakje wiet. Ook had ze vloeitjes en maakten we er joints op. Overal waar we kwamen, in welke stad dan ook, zeiden we tegen de portiers dat we op de gastenlijst stonden en werden we toegelaten. Nu ik die foto’s zie begrijp ik het, welke club heeft er niet graag mooie jonge vrouwen binnen, toen genoot ik er alleen maar van en stelde verder geen vragen. Een mooie herinnering is Studio 54 New York waar een massa mensen stond te wachten om binnen gelaten te worden. Boven die menigte uit portiers op verhogingen die zodra ze ons zagen de mensen gebaarden ons door te laten, ik voelde me als Mozes in de Rode Zee.
Wat ik me toen ook niet realiseerde was dat dit de vette jaren waren.
Al was ik toen dun.
Komt allemaal van de site:
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie