Mijn wordpressblog is verbonden met Facebook dus alles wat ik hier schrijf komt automatisch op Facebook en dat houd ik zo. Zo kunnen mensen mij toch nog enigszins volgen mochten ze dat willen.
Het grootste nieuws in mijn leven is op dit moment dat ik even ben opgehouden met Facebook. Waarschijnlijk heb ik het allemaal wat al te dramatisch gezegd want ik krijg heel veel persoonlijke Messenger berichten.
Mensen denken dat ik depressief ben, ben ik niet, of mensen vinden me een dramaqueen, ben ik vast.
Ook What’s App explodeert.
Wat is er aan de hand.
Er spelen twee dingen.
- Mijn Facebook verslaving. Het eerste wat ik ’s morgens deed was mijn Facebook checken, nog in bed bekeek ik wat iedereen beleefd had, dit is ietwat overdreven maar niet echt. Het dolst was ik op lieve filmpjes, honden, poezen, baby’s, vossen, beren, vissen, kinderen. Van oude mensen filmpjes zoals een 90 jarige die soepel op de brug heen en weer zwaait of lieve oudjes die de tango dansen hield ik weer niet zo maar een schattig hondenfilmpje over een hond die gered wordt of een luie kat die rollend de trap afgaat of een klein meisje dat vloeiend tien talen spreekt deden me goed. Deze filmpjes zag ik niet meer en dat brengt me naar het tweede punt.
- Sinds de verkiezing van die man in de USA stond mijn tijdlijn terecht vol met mensen die hun afschuw, hun verdriet, hun woede deelden over de gang van zaken in de US. De US is mijn land niet maar ik heb altijd van de USA gehouden. Als kleuter was Kennedy al een held voor me en daarna de muziek van de USA in alle vormen en maten. Bij het Feminisme was de USA een voorbeeld, de praatgroepen kwamen oorspronkelijk uit de USA, Jill Johnston die Lesbian Nation schreef was een Amerikaans voorbeeld. Ik voelde de vrijheid van de USA, iedereen kon worden wat h/zij wilde worden. Bij mijn verschillende bezoeken aan de USA ontmoette ik fantastische mensen en kwam ik ook in aanraking met rednecks die mij niet moesten, maar Amerika was en bleef het land van de onbegrensde mogelijkheden. Wel zag ik dat het land niet echt in ontwikkeling was, de infrastructuur was niet zoals hier in Europa, gaten in de wegen, een nogal primitieve elektriciteitsvoorziening en overal was het of bloedheet omdat de verwarming volop aanstond, of koud omdat de airco loeide, lichten brandden overal en van klimaatbeheersing leek Amerika niet gehoord te hebben. Van mijn zwarte familieleden en vrienden hoorde ik dat Amerika ondanks Obama een heel racistisch land was, nog erger dan mijn eigen koude kikkerlandje maar ik merkte daar natuurlijk niet veel van want ik ben niet zwart al heb ik dan zwarte voorouders, mijn bloed is zo gemengd dat er niet veel aan mij te zien is.
Maar om duidelijk te maken waarom ik voorlopig even afscheid neem van Facebook is dat mijn tijdlijn nu vol stond met angstaanjagende berichten, een vrouwelijke rabbi kreeg een briefje in de bus met een hakenkruis en het woord ‘kike’, ik weet niet precies wat ‘kike’ is maar wel dat het een scheldwoord voor joden is, ze kreeg niet alleen sympathieke reacties maar ook hele felle persoonlijke vol haat. Een bevriend homostel kreeg een briefje in de bus met ‘oprotten flikkers’. Een Native American werd uitgescholden op zijn school en hem werd gezegd dat hij moest oprotten naar zijn eigen land(!) en dat anders Trump daar anders wel voor zou zorgen. Op de auto van een zwarte vrouw was met graffiti ‘ nigger’ gespoten.
Geen hondenfilmpjes meer, geen poezenplaatjes maar dit soort berichten en het deed me meer zeer dan ik aan kan.
Jaren geleden ben ik al opgehouden met het kijken naar het Nieuws.
Ik volg het nieuws nog steeds, ik lees kranten en informeer me dagelijks over wat er gebeurt maar ik kon niet meer tegen de beelden die ik te zien kreeg. Als er weer een vreselijke brand was in oorlogsgebied, een zielig kind dat op de puinhopen zat, kon ik ’s nachts niet slapen. Ik zag dat beeld, ik zag die explosie en ik lag van angst te schudden in mijn bed. Ik besloot geen nieuws meer te kijken en heb dat ook niet meer gedaan. Ik denk dat ik in de laatste twintig jaar misschien 2x naar het Journaal heb gekeken. Ik doe nu zonder.
En zo geldt dit ook voor Facebook. Ik wil niet meer. Ik wil niet meer het ene na het andere bericht zien waar ik bang van word. En ik wil niet meer automatisch naar Facebook grijpen als ik niets te doen heb. Nu wil ik een gedicht lezen in de morgen, of een paar prachtige bladzijden uit een boek. Zo wil ik voorlopig even door het leven.
En ik zal ze missen mijn dierbaren van Facebook,maar ik kom terug.
I will be back!
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie