De hele dag vliegen er zinnen en ideeën door mijn hoofd. Laat ik dat eens opschrijven. Dit zou een goed verhaal zijn. Misschien een gedicht. Een weergaloos karakter voor een boek. De meeste van die ideeën verdwijnen weer als wind door de straat, ze vertrekken en sluiten de deur.
Vandaag dacht ik te schrijven over privacy, over stalken, over beledigingen, over onbemind en ongevraagd advies en over mijn fascinatie met de zussen van Holleeder.
Ik zag hem wel eens, de Neus op zijn scooter en elke keer huiverde ik. Een meedogenloze uitstraling had de man, met een ongelooflijk koude blik keek hij om zich heen. Wie doet mij wat? Niemand weet mij te raken.
Een man die geen deel leek uit te maken van de wereld rond hem heen. Alles in zijn nabije omgeving leek bevroren. In de krant zag ik hem dan met Wesley Schneider, Humberto Tan en ik meen me zelfs te herinneren dat er een College Tour was met die creep. Een knuffelcrimineel werd hij genoemd. Wat een verliezers allemaal. Hebben ze niet gevoeld wat een engerd hij is.
Nu al die verklaringen van die zussen, hij had ze in hun macht, ze deden alles voor hem en en begrepen hem woordeloos. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Ik wil begrijpen wat hen bezielde en ik wil weten waarom.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie