Onder Zeeniveau

Ik keek er naar uit om naar school te gaan. Om echt iets te leren. In Indonesië had ik altijd verlangend mijn broer en zusje uitgezwaaid als de schoolbus hen kwam halen. De schoolbus was een omgebouwde vrachtwagen met een open laadklep. In die laadklep waren tegen de zijkant banken gebouwd met  een dak overheen.  Elke morgen kwam de wagen mijn broer en zusje halen. We stonden te wachten op het pad langs ons huis, de wagen kwam, er zaten al kinderen in, een trapje werd naar beneden geklapt, mijn broer en zusje stapten in en ik keek ze verlangend na. Waarom mocht ik niet naar school? Mijn moeder zei dat ik nog te klein was. Ik mocht pas naar school als ik vier was en ik was nog maar twee. Mijn broertje zei dat ik blij moest zijn dat ik niet naar school hoefde. School was helemaal niet leuk. Het was net een gevangenis, zei hij. Je moest de hele dag in je bankje zitten en je mocht niets. Je moest opletten en als je niet oplette kon je een tik krijgen. Je mocht niet praten want dan kreeg je ook een tik. Je mocht je niet bewegen want dan sloegen ze je ook  en als je al die dingen deed moest je in de hoek staan. Hij wilde dat hij niet naar school hoefde, ik kon doen wat hij wilde, ik had vrijheid,  hij werd in zijn vrijheid beperkt, als het aan hem lag ruilden we, school was vreselijk.  Ik geloofde hem niet. Mijn zusje vond school leuk en Vader gaf les op school dus zo erg kon het niet zijn.