Onder Zeeniveau

Met Amit in mijn leven begon een geweldig avontuur. Amit leek nergens bang voor. Ze was een echte Sabra. Ik ben negen jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog geboren en ik realiseer me steeds meer hoe de schaduw van die oorlog nog steeds over Nederland hing. De Tweede Wereld oorlog was in mijn gezin en school een dagelijks onderwerp van gesprek. Iedereen die ik kende had tegen de ‘Duitsers’ gevochten, op kleine schaal en op grote schaal en iedereen had onder de bezetting geleden. Wat er gebeurd was met de Joden was onbegrijpelijk en was een grote zonde. Israel was het land van God en de joden waren de kinderen van God. Zij hadden jaren in ballingschap geleefd, waren door Mozes naar Het Beloofde Land geleid, hadden de Tien Geboden gemaakt waar iedereen zich aan kon houden en nadat ze in Hitler- Duitsland naar de gaskamers waren geleid en daar in koele bloeden waren vermoord hadden zij natuurlijk recht op hun land. Voor mij was dat net zo vanzelfsprekend als een boterham met kaas. Ten tijde van de Zesdaagse Oorlog stond overal de radio aan en luisterden wij in de Aardrijkskundeles naar het nieuws terwijl de leraar op de kaart ons uitlegde hoe de troepen zich bewogen. Meisjes gingen in dienst in Israel en iedereen hield van de knappe Israelische meisjes die meeliepen in de Vierdaagse van Nijmegen. Wat waren ze mooi die meisjes en wat zag het er stoer uit, die meisjes in die uniforms. Heel wat stoerder dan onze Milva’s. Ik stond achter Israel en hield onvoorwaardelijk van het land. En nu ontmoette ik een Israëli! In het Vrouwenhuis van Amsterdam. Ze opende de deur toen ik door de nacht vanuit de Staatsliedenbuurt naar het Vrouwenhuis was gelopen. Mijn fiets was de avond daarvoor gestolen. Ze kwam naast me zitten aan de bar, stelde zich voor en vertelde dat ze uit Israel kwam. Misschien viel mijn mond open. De gedachten buitelden door mijn hoofd, Ik wilde weten en zei dat. ‘Vraag maar,’ zei Amit