Onder Zeeniveau

Moest ik hier zestig voor worden?

Alhoewel ik gezegend ben met een veelal goed humeur gebeurt er in mijn contact met mensen wel het een en ander. Ik kan helemaal perfect goed wakker worden maar als ik dan de straat op ga erger ik me wild aan bijna alles en iedereen. Iemand die voor me fietst en die niet weet waar ze heen wil en midden op het fietspad aan het aarzelen is. Een automobilist die me snijdt. Al deze mensen verwens ik en stuur ze ‘bad vibes’. Gisteren fietste ik weer eens met die houding door de stad, me ergerend aan de mensen die me in de weg fietsten. Opeens realiseerde ik me dat die mensen van niets weten. Zij fietsen, vervolgen hun weg, zien me wel of niet maar denken waarschijnlijk geen minuut aan me. De enige die weet hoe ik erover denk ben ik zelf. De enige die weet heeft van mijn vergiftigde gedachten ben ik zelf. Deze realisatie danst als een meidans door mijn hoofd. De enige die ik heb met mijn negatieve gedoe ben ik zelf. Ik moet er om lachen en ik moet er mijn hoofd om schudden. Dus toen ik vanmorgen weer verviel in die gedachten toen een auto mij veel te hard in haalde kon ik lachen om mezelf en verdween het gif in de lach.