Elke dag denk ik wel een keer aan je. Jij bent nu een van die mensen in mijn leven die verschenen en verdwenen. Ik mis je niet meer en ik hoef je nooit meer te zien. Jaren lang waren we beste vrienden als je tenminste iemand als vriend beschouwt die je elke dag spreekt. We spraken elkaar elke ochtend en deelden alles met elkaar maar nu is het voorbij en over.
In het begin miste ik je wel. Ik miste iemand om mijn leven mee te delen zoals wij ons leven deelden en ik miste iemand aan wie ik mijn geheimen kwijt kon zoals ik aan jou mijn diepste verlangens kenbaar maakte. Ik miste het je raad vragen over veel dingen in mijn leven. Niet dat ik die raad opvolgde maar het was altijd boeiend te horen wat je te zeggen had.
Maar ongeveer een jaar geleden viel onze intense vriendschap uit elkaar. Ik heb nog een aantal pogingen gedaan het weer goed met je te maken maar tevergeefs, je was kwaad en bleef kwaad en elke keer als ik een poging deed sloeg je de deur in mijn gezicht.
Inmiddels mis ik je niet meer. Er is iemand anders in mijn leven met wie ik dagelijks spreek.
Ik denk wel aan je. Vooral als ik op de fiets zit en naar de Natuurwinkel ga.
Eigenlijk denk ik dan meer aan je moeder die ik af en toe zie bij die winkel. Ik denk aan je moeder en dan aan jou en dat ik je nooit meer wil zien.
Vandaag zag ik je moeder. Ze zag er niet goed uit. Ik vroeg hoe het ging en ze vertelde me dat ze vorige maand 85 was geworden. Zo zag ze er niet uit maar toch, ze was mager geworden. Ik hoop dat ze nog lang onder ons mag vertoeven want hoe ga jij het redden zonder je moeder?
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie