Onder Zeeniveau

Slordig de wolken zeilen

Slordig de wolken zeilen
Door ’t nachtelijk kwartier,
De maan blinkt tussen de ijle
Flarden van ’t wolkenwier,
Daaronder duizend mijlen
Ga ik en wens u hier.
Gedoemd de straat te slijpen
Tot in de morgenstond
Voel ik de nood weer nijpen
Van ’t hart, opnieuw gewond.
De morgen wil niet rijpen
O lief, waar is uw mond?
’t Is al dat ik hier derven
Met en niet derven kan.
‘k Zal blijvend u omzwerven
Hoezeer ik u verban.
O lucht vol grauwe verven,
O lot wat is uw plan?
De burgers en de boeven
Verbleken in de maan,
Zozeer op losse schroeven
Als ik kan niemand staan.
Al wat ik pas mocht proeven
’t Is zo ver hiervandaan.
’t Hart klemt met duizend klemmen
Aan wat ik van u mis,
De rede die ’t moest remmen
Schuilt in de verste nis,
Het lot is niet te temmen
En ’t blijft al ongewis.
Slordig de wolken zeilen
Door ’t nachtelijk kwartier,
De maan blinkt tussen de ijle
Flarden van ’t wolkenwier,
Daaronder duizend mijlen
Ga ik en wens u hier.

Han G. Hoekstra

http://wolkentaal.blogspot.nl/2010/09/grijze-wolken.html