(al eerder gepubliceerd op adiah.nl/joomla)
Ik zat op de fiets en fietste door het zonnige en drukke Amsterdam. De stad lag er open bij. De Prinsengrachtwal wordt versterkt, grote roestige platen houden de kant droog. Auto’s stonden midden op straat stil, fietsers zoals ik moesten ons er langs persen. Waarom weet ik niet maar het werd mij opeens vreemd te moede. Mijn hart deed zo’n zeer. Ik zou het stuk er uit willen snijden. Dat zere stuk hart. Dat dat zou betekenen dat ik zou sterven deerde me niet. Ik dacht aan het begin van Norwegian Wood waarin Naoko het verhaal vertelt van die diepe put die verborgen ligt in het gras en waar je onverwachts in kunt vallen en er niet meer uit kan komen. Ze vertelt hoe erg het moet zijn als je alleen je enkel breekt en dat gat van licht boven je ziet waar je niet bij kunt komen. Later begreep ik hoe dat verhaal staat voor haar leven en de droefheid die ze voelt.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie