Twee en vijftig weken geleden werd ik op de black spot Apollolaan/Beethovenstraat geschept door die auto – of beter gezegd, knalde ik op die auto die rechtsaf sloeg en die mij niet zag terwijl ik vooruit fietste. Nederlands als ik ben, ben ik opgevoed dat rechtdoor op dezelfde weg altijd voor gaat maar de Iraanse homoseksuele man was kennelijk niet grootgebracht met dit weten en lette niet op.
Mijn val had een dominoeffect. Ik was als een dominosteen en alles viel om, mijn relatie, de liefde die ik had voor die vrouw, het vertrouwen en vertrouwelijke dat we hadden, het gezinsleven dat ik had opgebouwd met haar en haar zoon, de toekomst die ik met haar dacht te hebben, alles stortte in.
Het zijn moeilijke dagen voor me. Vrijdag is het 9 maart en dan is het op de dag af precies een jaar geleden, ik breng de dagen door in een contemplatieve stemming.
Gelukkig heb ik vriendinnen en vriendin M raadde me aan mezelf een kaart te sturen waarin ik mezelf vertel hoe trots ik op mezelf ben. Ze herinnerde me eraan dat ik haar een tijd geleden had verteld dat ik trots was dat ik mezelf snel had aangepakt, dat ik de pijnlijke oefeningen die mijn fysiotherapeut me voor had gedaan braaf thuis heb gedaan. Ze zei dat de toekomst me toe lachte.
Ik ga het doen, mezelf die kaart sturen. En als jij me nog wat moed wilt inspreken: Ga je gang.
Nu staat dit beeld er, dat stond er toen niet
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie