Onder Zeeniveau

Er zijn van die vragen in het leven die beginnen met Wat zou je doen als….

Een vraag uit mijn kindertijd die ik me mijn hele leven ben blijven afvragen:

Wat zou je doen als de Nazi’s weer alle Joden wilden vermoorden? Zou je je huis open stellen en Joden helpen onderduiken of zou je net doen alsof je niets zag? Ieder mens wil graag een held zijn, ik tenminste en ik zou natuurlijk in het verzet gaan en een plek zoeken waar ik Joden kon laten onderduiken of ze helpen die plek te vinden.

Wat zou je doen als je vriendin een ongeluk kreeg en hersenletsel had opgelopen, niet meer kon praten of lopen? Zou je bij haar blijven?

Wat zou ik doen als ik een ongeluk kreeg?

Dat vroeg ik me af als ik las van mensen die een ongeluk hadden gehad waarbij ze ernstig gewond waren en die door pure wilskracht hun letsel overwonnen. Of misschien niet overwonnen hadden want hoe overwin je een dwarslaesie maar die hard gewerkt hadden aan hun revalidatie.

Ik heb altijd gedacht dat ik bij de pakken neer zou gaan zitten.

Gister bedacht ik me, al is mijn ongeluk klein te noemen dat ik deed wat ik niet dacht dat ik doen zou en dat ik trots ben.

Na mijn ongeluk was ik bang. Bang om te lopen, bang om te fietsen, bang om auto te rijden, bang om mijn hoofd achterover te doen, bang om op één been te staan, bang om het kruispunt Beethovenstraat/Appololaan over te steken, bang dat ik mijn hersens nooit meer goed zou kunnen gebruiken, bang een keerpunt te maken bij de borstcrawl.

Ik heb al die angsten één voor één aangepakt. Ik ben onder begeleiding weer de straat op gegaan, onder begeleiding weer gaan fietsen, ik ben (na maanden), onder begeleiding het kruispunt over gelopen tot ik het weer fietsend durfde, ik ben onder begeleiding weer auto gaan rijden.

Ook heb ik een paar maanden lang een paar keer per weer intensieve fysiotherapie gevolgd en pijn geleden door de oefeningen die ik moest doen. Die oefeningen deed ik braaf thuis, ik kon mijn nek steeds beter bewegen met steeds minder pijn. Ik heb mijn dagelijkse twee maal een kwartier rust genomen, al was dat zo’n beetje het moeilijkste wat ik kon doen.

Door alles wat ik ondernomen heb voor mijn herstel ziet het er nu naar uit dat ik  geen blijvend letsel heb opgelopen.

Ik heb mijn angsten onder ogen gezien en gedaan wat ik kon doen.

Ik ben trots op mezelf.

En zo is het.