Ik parkeerde mijn scooter aan het begin van de weg naast de haven. Ik zette hem op slot en liep naar het dijkje langs het water. Tussen de west en oostkant van de haven was een hoge voetgangersbrug waar met gestreken masten de meeste boten makkelijk onderdoor konden. Ik zag Beatriz aan de overkant van het water zitten, ze speelde met haar telefoon en het display verlichtte haar gezicht. Ze keek op en leek me vanaf die afstand recht aan te kijken. Ze stak een hand op en zwaaide. Het zag er verlaten uit aan haar kant. Ze stond op en liep naar de brug.
‘Ola, wat fijn dat je gekomen bent.’ Ze keek me verlegen aan, ze had even in mijn ogen gekeken en haar ogen snel weer neergeslagen. Ze leek hier heel wat minder brutaal dan de manier waarop ze me op het basketbalveld had aan gekeken. Het kon natuurlijk een act zijn. Het lieve onschuldige schoolmeisje maar de manier waarop ze mijn hand pakte was eerder kinderlijk dan geraffineerd te noemen. Hand in hand liepen we naar het eerste bankje waar we op gingen zitten. Ze hield nog steeds mijn hand vast, haar hand was een beetje vochtig, ze was vast zenuwachtig, ze ademde zwaar.
‘Je hoeft niet nerveus te zijn,’ ik wilde haar gerust stellen. Inwendig vervloekte ik Dolores die ons samenzijn zo verpest leek te hebben, ik vond het heel moeilijk om onbevangen te zijn.
‘Ik vind je al zo lang leuk,’ haar stem klonk vol verlangen, ik voelde hoe ze met natte en zachte lippen een snelle kus op mijn wang drukte.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie