Het is vroeg in de nacht die nog geen uur oud is. Morgen zou het de 89e verjaardag geweest zijn van mijn moeder Kitty die mij lang geleden ontviel. Soms huil ik om haar. Een aantal maanden geleden nog. Ik fietste over de Apollolaan en een advertentie op een billboard deed me de tranen in de ogen springen. Ik weet niet eens meer wat voor advertentie het was. Misschien een vrouw die op haar leek, of een verwijzing naar een liedje waar ze van hield.
Oh mijn lieve Augustijn, alles is weg
Zo herinner ik het me maar als ik op het Internet naar de tekst zoek zie ik steeds: ”deze dame zal het zijn” staan….
gelukkig vind ik ook nog deze tekst:
O mijn lieve Augustijn, alles is weg
Geld is weg, hoed is weg, vest is weg, broek is weg
O mijn lieve Augustijn, alles is weg
Ja, alles was weg toen ze stierf.
Mijn leven is nu weer vol maar die dood van mijn beide ouders heeft er behoorlijk ingehakt. Ik kan en durf wel te zeggen dat het negen jaar van mijn leven heeft gekost om die klap te boven te komen.
Ik hoef me hier niet voor te schamen. Al heb ik dat wel gedaan. Maar de dood van Ischa Meijer deed me inzien dat je ook dood kunt gaan aan de dood van je ouders. Nadat de ouders van Ischa waren gestorven schreef hij er bijna dagelijks in zijn rubriek De Dikke Man over. Het greep hem meer aan dan hij gedacht had, die relatie tussen hen was moeizaam geweest. Als zoon stierf Ischa Meijer binnen het jaar.
Ik had ook wel dood gewild in die zwarte tijd na de dood van Koert en Kitty, maar in plaats van dood te gaan ging ik zwemmen. Heen en weer in het Marnixbad. Dat heeft mijn leven gered. Zwemmen doe ik nog steeds in het Marnixbad dat nu Het Marnix heet.
Onder Zeeniveau 
Plaats een reactie