>Morgen is het de verjaardag van mijn vader. Zelfde geboortedatum als Nelson Mandela, maar die heeft het langer uitgehouden dan mijn pa die volgende maand al weer twintig jaar dood is. Het klinkt zo lang en dat is het ook maar hoe ouder ik zelf word hoe minder tijd voor me betekent.
Heb me deze week gerealiseerd dat iik 53 jaar geleden een oorlogstrauma heb opgelopen. Nu ik weet dat dit een oorlogstrauma heet kan ik beter begrijpen waarom mijn leven zo gegaan is. Ook kan ik nu aandacht besteden aan de wond die de gebeurtenissen in Indonesië hebben veroorzaakt. Iets waar ik eerder niet eens van wist. Drie en vijftig jaar geleden. Zo ontzettend lang, meer dan een halve eeuw. Ik herinner me niet de uiterlijke verschijnselen van wat er gebeurde maar wel de innerlijke omslag van de mensen en ik begreep er helemaal niks van. Ik kon denk ik nog niet eens goed praten, ik was pas drie en kende zoveel woorden nog niet. Ik denk dat mijn moeder mij met woorden probeerde gerust te stellen maar ik voelde wat anders. De reis naar Nederland was een vlucht en mijn vader moest op het politiebureau komen en achterblijven. Ik zou er nu nog om kunnen gillen. Toen hield mijn lichaam ermee op en had ik de drie dagen dat we terug vlogen veertig graden koorts.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie