Onder Zeeniveau

>

Een leeg vel. Dinsdagmorgen 18 augustus 2009. Vanmorgen was Milly bij me om een uur met me te chanten. Milly is een van de verantwoordelijken in de SGI, de boeddhistische lekenorganisatie waar ik lid van ben en actief in ben. Milly was een van de mensen die aanwezig was bij het gesprek (interview) dat ik had toen ik lid wilde worden. Milly is een hele mooie vrouw van Amerikaans/Portoricaanse afkomst die met een Nederlander getrouwd is en alweer meer dan twintig jaar in Amsterdam woont. Ze maakt prachtige lichte schilderijen en heeft haar atelier hier om de hoek. Vorige week belde ze me twee keer vanuit Frankrijk om te horen hoe het onderzoek was afgelopen. Echt, wat vond ik dat fijn, deze belangstelling, het deed me enorm goed.

Gister bij de dokter, natuurlijk hoopte ik op goed nieuws maar helaas was dat niet zo. Het was ook geen slecht nieuw maar goed was het niet, ik word verder doorgestuurd naar de VU. Ik was ontdaan en begon me gister echt zorgen te maken. Wat als….

Ik was vroeg wakker, nam een bad en zette thee. Om vijf voor negen belde Milly aan. Ik at in de tuin snel mijn boterhammetje op en daarna gingen we naar binnen. Zij leidde de gongyo, ik lag op de bank, lang zitten is pijnlijk, dus is dit de beste manier voor me om te chanten. Ik chantte Nam myoho renge kyo en ondertussen ging er van alles door mijn hoofd. Mijn eigen eventuele ziekte, wat als ik echt erg ziek ben, kan ik dan wel mee doen aan de Gay Games, ik kan Rati toch niet achterlaten… en het gesprek dat ik gister had met een nieuwe vriendin en wat ze me vertelde over haar grootmoeder, haar moeder en haarzelf en hoe dat familiekarma werkt, en ik dacht aan mijn eigen familiekarma, hoe veel vrouwen niet oud worden en ondertussen chantte ik Nam myoho renge kyo, liet de gedachten komen en liet ze weer gaan.

Na de gongyo praten we even over de mogelijkheden en mijn houding hierin. Ze raadde me aan om onder ogen te zien wat ik zou kunnen hebben en daar rekening mee te houden en meteen te beginnen met chanten voor genezing van wat het ook is. Ook herinnerde ze me aan het verhaal van die vrouw met een zware vorm van epilepsie en hoe die vrouw niet alleen die epilepsie overwonnen had maar ook onder ogen had gezien waar die epilepsie voor stond; haar ingehouden woede. Eigenlijk was dit verhaal voor mij een eye opener. Ik weet nog niet waar mijn problemen met mijn pancreas voorstaan – volgens de mevrouw van het grote dikke boek dat Rati in de kast heeft staan heeft het te maken met het niet accepteren van de zoetheid van het leven (even kort door de bocht)…. Maar juist gister dacht ik er aan dat ik vaak iets ergens van vind of van iemand of van de manier waarop mensen tegen me doen maar mijn mond houd. Niet zeg hoe schoon genoeg ik er van heb als iemand altijd maar de baas over me wil spelen of als ik iets zeg en ze me beginnen af te kraken of als er onzin wordt verteld of er voor mij zichtbaar over grenzen wordt gegaan. Wat doe ik? Ik slik mijn ongenoegen in en houd mijn mond. Ik laat me nog liever beledigen dan dat ik de ander stop. En als ik dan mijn ongenoegen laat blijken zit het me al zo hoog dat het erg rot mijn strot uitkomt.

Ik weet niet of dit de oorzaak zou kunnen zijn van mijn lichamelijke ongemakken maar ik weet wel dat ik de komende dagen en misschien wel weken, intens ga chanten om het te onderzoeken en om alles te boven te komen. Op deze manier kan ik mijn familiekarma – vrouwen sterven jong – veranderen.

Hoe is het om dit allemaal te lezen als je dit boeddhisme niet beoefent? Dingen als familiekarma of je karma veranderen zijn voor ons gesneden koek maar mensen die amper weten wat karma betekent

Hebben er meestal geen idee van dat je je karma kunt veranderen. Voor mij geldt dat ik ervoor een van te voren bepaalde tijdsduur chant, een uur, een half uur, gewoon in mijn stoel voor de Gohonzon. Ik laat de gedachten komen maar hoed me ervoor strategieën uit te denken of teveel aandacht te geven aan iets dat opkomt. Ik keer terug naar Nam myoho renge kyo en kijk naar de karakters die zijn opgetekend op de gohonzon. Inmiddels heb ik al zo veel gechant en voor zo veel verschillende dingen dat ik weet dat als ik blijf zitten en blijf chanten er een gedachte omhoog komt die duidelijk maakt.

Er is nog veel te chanten. Gelukkig ondersteunt Milly me. Wat vind ik dit fijn.