Onder Zeeniveau

>

Ga zo voorlezen in de OBA, de Engelse vertaling van mijn stuk uit het book OOG VOOR VROUWEN/EYE4WOMEN.

Het zal het eindpunt zijn van allerlei wandelingen, fietstochten en de motortocht Dikes on Bikes, georganiseerd door onze dansjuf Agnita van Pink Pirouette. Het einde van de Lesbian Pride, die dit jaar voor het eerst gehouden is. Ik hoop dat het een enorm succes was en dat er potten van all over the World op af zijn gekomen. Zelf ben ik alleen, op uitdrukkelijk verzoek van Xaviera Hollander naar de Drag Queen Olympics gegaan. Die werden trouwens gewonnen door een Echte Vrouw, er was niets Drags aan haar, een beetje Koninklijk was ze wel, zo’n witte vrouw met rossig haar, sluik in een pagemodel geknipt. Het was soms bijzonder extravagant en Fabiola was zoals altijd totaal ontwapenend, de arme schat viel in de bocht op de 100 meter en kreeg een gelukkige dunne maar beeldschone travo op haar. Een drukte, gegil, het was grappig, vooral met dat handtasjes gooien maar ik ben er tussen uitgepiept. De toiletten waren een TOTAL DISGRACE, werkelijk schandalig. Ik vond geen andere toiletten, die schoongehouden werden dus ben op de fiets weer op huus angegaan.

Was gister ziek, of zoiets, had erge pijn in mijn ingewanden, misschien iets verkeerds gegeten, pindasaus? Ga morgen naar mijn huisarts, wil er vanaf. Wat is dat menselijke lichaam toch krakkemikkig, waarom blijven we gewoon niet gezond en verstoken van pijntjes en kwaaltjes? Als je eindelijk denkt het leven te begrijpen en het aan te kunnen dan verzuimt je lichaam. Het bestaan als mens wordt inderdaad gekenmerkt door wat het boeddhisme ziet als het grote lijden van de mens: geboorte, ziekte, ouderdom en dood. Simpel samengevat zijn dat alle kwalen waar we als mens aan lijden. Alle vier onvermijdelijk. Je eigen ziekte. Of die van je ouders. Of van een geliefde. Hoe je lichaam ouder wordt en minder kan, pijn krijgt, stijver wordt, langzamer, hoe je bang wordt om te vallen, hoe je huid verandert en hoe je door jongeren als bejaarde wordt gezien. Dat is moeilijk vind ik. Ik kan me nog heel goed herinneren dat mijn moeder tegen me zei toen ze jonger was dan ik nu, zij was toen 54 dat ze het zo vreemd vond dat ze al 54 was, haar geest voelde nog zo jong. Ik was toen 21 en begreep niet waar ze het over had. Voor mij was ze mijn moeder, weliswaar een jeugdige maar hoe kon zij het nou vreemd vinden dat ze 54 was? Ik heb vaak gedacht dat ik hier, nu ik begrijp wat ze bedoelde, graag met haar over gedachten zou hebben gewisseld. Maar dat kan niet meer. In mijn laatste droom over hen, een tijdje geleden, droomde ik dat ze op reis gingen, voor lang en ik kon niet mee, dat vertelde Moeder me met verdrietige ogen. Nou ja het was in ieder geval beter dan die droom dat ze er opeens weer is en ik met de pijnlijke vraag zit: waar was je al die tijd en waarom heb ik niks van je gehoord? Ik ben 21 jaar wees. Vroeger(in mijn jeugd) was je volwassen als je 21 was. Tis lang geleden en ze zijn al lang weg die lieve vrolijke ouders van me. Koert en Kitty!