>
Ik vroeg Rati of ze mijn stukje van gister had gelezen. Ja knikte ze en aarzelde: kan ik het zeggen? Ja zei ik grootmoedig. ‘Wat wil je er nu mee.’ vroeg ze ‘het is mooi, een goede beschrijving van wat je ziet, dat kun je wel, maar dan heb je er genoeg van en dan ga je weer en wat er nu is met die oude man weet je niet. Een goede journaliste…’ik onderbrak haar. ‘Ik ben geen journaliste, ik ben een impressioniste, ik zie iets en schrijf dat op, wat er met die man is? Ik hoop dat hij het overleeft, maar moet ik naar de buren stappen en roepen: wat is r? Of aan die brandweermannen. Ik heb er geen oordeel over, dit is wat gebeurd in mijn gedeelte van de stad in 2009, begin lente.’
Was ik een schilder dan zou ik de wereld neerzetten in verf, ik zou waarschijnlijk in de loop van mijn leven van naturalistisch op abstract overgaan. De ruiten aan de overkant van de straat staan in de zon, donkere gaten in witte kozijnen en vergeelde vitrage die het licht tegen houdt. Die zou ik als vlakken neerzetten, vele jaren nadat ik natuurgetrouw mijn eerste huizen had na geschilderd. Ik zou kunst maken zoals gedaan werd voor de Romantiek, geen uiterste expressie van mijn innerlijkste aard, ik zou Originaliteit niet nastreven, Ik zou zo getrouw mogelijk de natuur naschilderen. Deze zomer gaan M en ik de natuur in met onze schildersezels en gaan we als de amateurs die we zijn een combinatie doen van natuurgetrouw naschilderen terwijl we gelijkertijd zo goed mogelijk uitdrukking geven aan het diepst van ons eigen innerlijk maar natuurlijk, wij blijven amateurs, voor ons geen pretenties maar genieten van de wind in ons nek en het Nederlandse groen op de voorgrond.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie