>
Na nacht vol vocht dat ik elk uur kwijt moest werd ik om vijf uur wakker. Om kwart voor zes kwam H voorrijden en zouden we met C naar Schiphol. Zij gingen naar Marokko en ik was erg jaloers. Sinds ik Marokko aan de overkant van een blauwe Middellandse zee wil ik er heen. Het lijkt het mij een prachtig land.
Anyway, ik dronk een koffie, trok mijn huispakje, een grijs sportpak van Champion dat mij erg afkleed, over mijn eerder die nacht verwisselde pyama aan en was klaar toen de bel ging. Britta nam ik mee. Het gaat erg goed met haar. Het was druk op de weg zo vroeg in de ochtend. Amsterdam leek nog niet wakker maar op de A10 denderde het vrachtverkeer en zoefden de bolides. Schiphol was rustig.
Thuis zette ik de wasmachine met een vergeten was aan , ging in de tuin zitten en verloor me in mijn geheim. De vensters en de lucht waren donker al was de oosthemel aan het lichten. Geen enkele buur was wakker. De kat zat op de tafel en ik zag tegen de oplichtende lucht de knoppen aan mijn Japanse kers. Ik dacht aan mijn verhaal dat nu eindelijk vorm krijgt. Ik heb veel overwogen en gewogen en begrijp dat het nu de tijd is om het rond en af te maken. Ik heb de angst te falen in het gezicht gekeken, de angst dat mensen, vooral boeddhisten en mijn vriendinnen van de zwemclub, mijn wereld te rauw en afstotelijk zouden vinden heb ik uit en te na besproken met mijzelf tot ik dacht aan die Engelse of Amerikaanse uitdrukking: the hell with it. Of ruimtelijk vertaald: naar de hel ermee. Dat is uiteindelijk toch de plek waar dit soort gedachtes toe leidt.
Wat een opluchting. Onderkant en Tag worden samen gevoegd, dat zal neerkomen op iets van 130 pagina’s. Ik ga het in eigen beheer uitgeven, het wordt gepresenteerd in de OBA, waarschijnlijk op zondagmiddag 21 juni.
~Wordt vervolgd
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie