Ik ben bezig aan een absoluut subjectief stuk over Israel. Ik kreeg gister een kort mailtje van mijn lieve Israelische ex, waarin ze schreef dat ze blij was dat wij hier Lizzy the Lezzy leuk vonden. Lizzy the Lezzy wordt gemaakt door haar buurvrouwr in Tel Aviv.Haar korte mailtje met deze boodschap zette me aan het denken. Het was zo bescheiden, zo dankbaar en ik realiseerde me hoe eenzaam het moet zijn voor een Israeli in een land te wonen dat door veel mensen wordt uitgekotst omdat het met mensenrechten solt en vreselijke dingen doet.

Ik hou van Israel en ik zou nooit in een demonstratie mee lopen tegen Israel. Ik weet dat kennisen en vrienden van me dat wel doen maar ik weet ook dat mijn meest intieme en oudste vriendinnen net als ik nooit tegen Israel zullen demonstreren. Wij zijn kritisch op Israel in huiselijke kring maar we zijn her erover eens dat het bestaansrecht van de staat Israel nooit in twijfel kan worden getrokken.

Het is een controversieel onderwerp Israel. Als ik het stuk dat ik schrijf ga publiceren kan ik er op rekening dat ik controversiele reacties krijg. Dat mensen dingen over Israel gaan schrijven waar ik veel moeite mee zal hebben. Misschien anti-semitische opmerkingen, misschien anti-Israelische opmerkingen. Dat soort opmerkingen zal zeker niets bijdragen aan een oplossing voor de Israelische-Palestijnse kwestie.Een oplossing moet er komen en dat is natuurlijk twee staten: Israel en Palestina.

Ik vraag me af hoe lang het nog zal duren. Zal er een generatie opstaan, aan beide kanten, die zegt: Nu is het genoeg. Genoeg geweld. Genoeg doden.?Zullen moeders weigeren hun kinderen nog langer te laten slachtofferen? Zullen de kinderen zelf zeggen: we willen in vrede leven? We blazen ons niet meer op. We jagen de Palestijnen niet meer uit hun huizen.Zal dit millenium het millenium van vrede worden? Zal de nieuwe decade het begin van vrede zijn?Ik hoop het en ik hoop er mijn bijdrage toe te leveren.

via Hoog onder zeespiegel.