Onder Zeeniveau

Vanmorgen vroeg opgestaan, had opnieuw een rare nacht met wakker worden en wakker liggen en weer in slaap vallen maar uiteindelijk net voor wekker afging ontwaakte ik.
Vandaag was de grote dag Vermeer.

Ik kende van Vermeer een aantal schilderijen die in Nederlandse musea hangen en had ik de Vermeers gezien die in The Met in New York en in de National Gallery in Washington D.C. hangen.

In Nederland zag ik, in ieder geval:

Het meisje met de parel
Gezicht op Delft
Het straatje
Het melkmeisje
De brief

De tentoonstelling stond aangekondigd als uniek, once in a life time en ik wilde erheen.
Vermeer heeft in zijn korte leven, hij werd 42 of 43 maar 38 schilderijen gemaakt en van deze schilderijen zijn er 28 te zien in het Rijksmuseum.
Op 2 februari, een paar dagen voor de tentoonstelling openging kocht ik een kaartje, ik had keuze genoeg en het werd vandaag.
Ik wilde vroeg. Meteen als het museum opengaat, zodat ik de kans heb om rustig te kunnen kijken.
Om zeven uur op, koffie, douchen, chanten, en op de fiets.
Had nog twijfel of ik met de tram zou gaan of gaan lopen maar ben uiteindelijk op de fiets gegaan.

Ik kwam iets voor half negen aan.
Ik was de achtste in de rij, ik had mijn binnenjas aan en hoefde niet in de garderobe en full speed liep ik langs de blauwe lijn de tentoonstelling in. Het was nog heel rustig, ik las niet de informatie die op de muren stond, dat zou ik later doen, ik wilde de schilderijen zien, in alle rust. In sommige zalen was ik DE ENIGE. Hoe mooi was dat. Ik was ontzettend ontroerd en had vochtige ogen. Ik was verliefd.
Er waren twee schilderijen die mij het meest aanspraken.
Het ene was: De soldaat en het lachende meisje

Het gezicht van het meisje is zo prachtig geschilderd, zo zuiver, zo puur, zo echt, dat het me de adem benam, de tranen sprongen me in de ogen. Ik was, samen met een suppoost alleen in de zaal, ik deelde mijn gevoelens met de suppoost die helemaal gelukkig leek met zijn werk.
Minutenlang stond ik daar alleen voor dit schilderij, bevangen door de schoonheid, de tranen rolden nou net niet over mijn wangen maar aangedaan was ik wel.

Een ander schilderij dat me enorm ontroerde was Sint Praxedis, ik was ontroerd door de warmte van het kleed dat Sinte Praxedis draagt, helaas vind ik nergens op het Internet een afbeelding die wel doet aan de kleuren van het origineel.

Ik ben drie keer door de tentoonstelling gelopen, het werd steeds drukker, elk kwartier kwamen er honderd mensen bij. Toch kon ik met wat geduld voor een schilderij blijven staan. Ook las ik alles wat op de moren stond.

Ik was niet meer alleen. Met vele anderen keek ik.

Het is jammer dat de tentoonstelling die nog tot vier juni duurt al helemaal is uitverkocht.

Ik was graag nog eens gegaan en had het ook iedereen die geen kaartje heeft gegund deze pracht te zien.

Een ander ontroerend schilderij is: De dame en de dienstmeid

Ook daar heb ik minutenlang alleen voor gestaan. Wat een geschenk.