Wie kent dit niet? Het heerlijke gevoel alleen te zijn op aarde, niet heerlijk in de zin van wat heerlijk om alleen op aarde te zijn maar heerlijk in die zin van zwelgen in je eigen ongeluk?
Ik ben zo alleen. Ik ben zielig want ik ben alleen. Niemand begrijpt mij. Niemand ziet mij, niemand ziet mijn goede daden, niemand ziet hoe fantastisch ik ben.
Ik ben alleen en zal altijd alleen zijn, al ben ik getrouwd, moeder van drie prachtige kinderen, oma van zes bloedjes van kleinkinderen, zij begrijpen me niet ondanks dat ze van mijn eigen vlees en bloed zijn.
Jij vindt jezelf zielig en eenzaam? Ik ben pas eenzaam, ik heb geen partner,ik heb geen kinderen en ik heb ook geen kleinkinderen.
Zo hoorde ik laatst een klaagzang van een vrouw die een transgender kind had, ik geloof dat het een niet biologische vrouw was, dus iemand zonder eierstokken en baarmoeder, de vrouw beklaagde zich een uur lang over het feit dat ze geen grootmoeder zou worden. Oh wat was dat verschrikkelijk. Ze huilde en snikte en ik ergerde me want ik heb niks en niemand en ik ik ik
Ken je het?
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie