Gister naar Leon geweest, bij de eerste aanblik dacht ik dat ik verkeerd was, een broodmagere stokoude man keek me aan, toen hij begon te praten wist ik dat het mijn buurman was, zijn stem was niet veranderd maar de hele tijd toen ik met hem zat te praten zocht ik in hem wie hij ooit was en wie hij was toen hij nog boven me woonde en de straat nauwlettend in het oog hield en ik zag het niet. Ik zag gister voor het eerst dat hij blauwe ogen heeft, ik heb altijd gedacht dat ze bruin waren, misschien omdat hij altijd dat petje droeg en heel vaak een zonnebril maar wat zag hij er uit. Ik ben er erg van geschrokken. Hij vertelde me toen ik mijn jas al aanhad dat hij het niet opgeeft en vecht. Hij wil hier terug komen, we hebben wat grappen gemaakt met abseilen en een werklift want hij kan blijkbaar niet meer lopen. Daar heeft hij zich wel bij neer gelegd. Zijn vrouw en het kind slapen bij hem in De Buitenhof.
Ik kan me eerlijk gezegd niet voorstellen dat hij hier niet meer zou rondlopen, mopperend op alles en iedereen, joviaal en hartelijk, altijd bereid te helpen.
Het is verdrietig en het greep me zo aan dat ik de avond uitgeput op de bank doorbracht, kijkend naar Grey’s Anatomy en Anita wordt opgenomen. Op de een of andere manier houd ik van Anita, zij is een hartelijke lieve vrouw maar soms schmiert ze een beetje vind ik als ze praat met mensen over hun psychische problemen, lijkt het alsof ze zit te lachen, het is misschien ook wel grappig te praten met iemand die met dieren praat maar is het echt grappig? Het kan toch…. En verder is het toch niet echt grappig als iemand worstelt met zijn of haar geest.
Onder Zeeniveau 
Geef een reactie