Verliefd op Melanie?
Ik was te gast op Radio 2.
“Het theater van het sentiment” besteedde uitgebreid aandacht aan mijn fotografie en dan met name aan de foto’s die ik gemaakt heb van Melanie.
Zo moest ik me precies herinneren hoe de zangeres er 35 jaar geleden uit zag. Wat droeg ze en wat mijn herinneringen waren.
Bijzonder dat ik toch nog vrij nauwkeurig alles kon beschrijven.
Presentator Ruud Hermans ken ik nog van vroeger. Hij komt ook uit de tijd van Melanie. Toen zaten we samen “in de muziek”. Plaatjes draaien en aan elkaar kletsen in een Zeeuwse hooizolder. Als ik daar nu op terug kijk was dit wel een bijzonder leuke tijd.
Lang haar en houtje touwtje jassen met vredestekens en een Afghaans bontrandje. Ook daar hebben we op de radio al een keer over gememoreerd onder het genot van Neil Young muziek. Radio 2 is voor zulke jeugdherinneringen natuurlijk een leuke zender hoewel er steeds meer verdwijnt naar Radio 5 en Radio 6 of wordt het ook nog Radio 7?
Laatst kwam ik plotseling op internet Veronica weer tegen. Ik bedoel dan het Veronica van vroeger, mijn Veronica. Wat zou ik graag alle oude jingles weer eens bij elkaar hebben en waar zijn al mijn oude radio opnamen gebleven?
Ergens op een oude film, gemonteerd in een Veronicadocumentaire op tv, zag ik mezelf weer eens terug. Het is dat ik zelf wist wie de rest was en wat ik deed anders zou je het niet geloven.
Magere lat met lang haar. Maar ja……we praten wel over begin jaren ’70.
De tijd van Melanie.
Vroeg ie op de radio of ik in die tijd ook verliefd was op Melanie….
Dat niet maar ik had wel bewondering voor die stem en de manier waarop ze haar muziek bracht. Of toch wel….?
Ik was wel jaloers op m’n broer. Die had namelijk een ontzettend mooie pentekening gemaakt van Melanie. Deze heeft jarenlang in zijn werkkamer gehangen. Nu verdien ik de boterham met fotograferen en schilderen. Toch weet ik dat ik nooit zo’n pentekening zou kunnen maken als mijn broer Leen deed. Het deed me goed de hippie zangeres van toen weer te ontmoeten en de hand te schudden.
Eigenlijk was ze niets veranderd. Nog net zo klein, nog net zo verlegen en met een stralende lach. Op het moment dat ze gaat lopen merk je dat de jaren haar niet onberoerd hebben gelaten. Het gaat moeizaam en de leesbril wordt angstvallig weg gehouden als de camera er is. Ach, zo is het toch bij iedereen…………
De jaren tellen ook ongemakken mee. Bij het afscheid krijg ik tussen de 3 Hollandse kussen door “see you soon” te horen. “And send me these photo’s please?”
In augustus zou ze weer in Nederland bij het Lots festival in Biddinghuizen komen maar dit festival is geannuleerd wegens te weinig belangstelling. Onbegrijpelijk denk ik dan. Geen belangstelling voor Melanie..
Maar ja, ik ben een fan en oude liefde roest niet. Verkleurt hooguit.
En nu…..?
Gelukkig hebben we de foto’s nog..
Melanie Safka werd op 3 februari 1947 geboren in Astoria, een wijk in Queens in New York, als dochter van Fred en Polly Safka-Altamare. Op 5-jarige leeftijd maakt ze haar eerste plaatje, het loepzuivere, à la Shirley Temple gezongen, ‘Give A Little Kiss’.
Na de highschool treedt ze met haar gitaar op in coffeehouses in Greenwich Village en gaat overdag naar de American School of Drama. Bij een auditie voor een toneelstuk loopt ze de verkeerde deur in, waar producer Peter Schekeryk haar vraagt wat te zingen. Hij is zo onder de indruk van haar stem en liedjes dat hij haar prompt een contract aanbiedt. In 1968 trouwt ze met hem.
De Franse Chansonnier Gilbert Bécaud haalt haar naar Parijs, waar ze tussen de kamelen en revue-danseressen in L’Olympia optreedt. Ze zal later hier een liedje over schrijven: ‘Tuning my guitar’. Daarna treedt ze in Nederland op bij Singing Europe en heeft ze haar eerste successen. Dezelfde zomer speelt ze op het Woodstock-festival (1969) waar het inmiddels hevig verregende publiek kaarsen aansteekt tijdens haar optreden. Ontroerd door die ervaring schrijft ze later ‘Lay down (candles in the rain)’. Het zal haar grootste hit (nummer 1 in 1970) worden bij ons. Die kaarsen blijven trouwens een traditie tijdens haar optredens totdat de brandweer het verbiedt.
Melanie maakt sindsdien jaarlijks een cd. Zij en Peter Schekeryk – die al haar platen produceert – krijgen drie kinderen die alle drie met haar optreden, de laatste jaren werd ze begeleid door haar zoon Beau ‘Virtuoso’ Jarred Schekeryk op gitaar.
Onder Zeeniveau 
Plaats een reactie