Onder Zeeniveau

>

Sinds vijftien jaar ben ik de gelukkige verzorger van een Cavalier King Charles Spaniël, die kleine vrolijke hondjes die altijd kwispelen. Toen Britta bij me kwam wonen leerden we haar wat op verschillende stoeptegels stond en door de gemeente gepropageerd werd: ‘Poep niet op de stoep. ‘Hond in de goot’. Britta poepte keurig in de goot.’ Er waren meer netjes opgevoede honden die in de goot poepten maar er waren ook veel asocialer hondenbezitters die hun hond op de stoep lieten poepen en grote drollen ontsierden het zicht en waren moeilijk van je zolen af te krijgen als je er in stapte.

Om Britta te socialiseren namen we haar mee naar het Beatrixpark, een hondenparadijs. Daar speelde Britta met grote honden en struinde door het park. Er waren fijne plekjes bij het water waar zij aan hout knaagde en ik genoot van de zon. We waren dit traject gewend. Britta werd blind maar ze kende de rustige plekjes en liep er automatisch heen. Tot op een dag een bord ons de toegang versperde. Verboden voor honden. Britta wilde niet meer naar het park.

‘Hond in de goot’ werd afgeschaft. Het mocht niet meer in de goot. Er kwamen automaten waarin je zakjes vond waarmee je haar poep kon opruimen. Als welwillend en braaf burger maakte ik gebruik van de zakjes en merkte dat ik het helemaal niet erg vond en zelfs wel prettig de stront van mijn hond op te ruimen. In Zuider- Amstel kwamen losloop stroken – Britta loopt nooit los dus daar hoefde ik geen gebruik van te maken en weer later ‘hondentoiletten.’ Daar lagen geurige hopen. Britta wilde er niet poepen waar ik blij om was.

Het werd verboden de poep van je hond te laten liggen, er kwamen meer hondenpoepzakjes en de meeste hondenbezitters uit de buurt droegen ze bij zich. Natuurlijk kennen hondenbezitters elkaar. Je praat samen als je je honden loopt. Niemand scheen er moeite mee te hebben. De hondenpoep op straat nam zienderogen af.

De toiletten verdwenen weer. Losloopgebieden worden verbodsgebieden.

Ik begrijp er niets meer van. Er valt geen enige consistentie te ontdekken in het beleid. Ik waardeer het bijzonder dat van de kleine honderd euro die ik jaarlijks voor Britta betaal hondenzakjesautomaten zijn die altijd worden aangevuld. Maar het is duidelijk dat wij hondenliefhebbers niet vertegenwoordigd worden in en door onze gemeenschap. Zitten er te weinig hondenbezitters in de raad? Ons wordt verteld wat onze honden niet mogen. Naar ons wordt niet geluisterd.

Er liggen nog steeds drollen op straat. Als ik met mijn hondje loop en de politie rijdt voorbij, de gemeentereiniging, de reinigingspolitie wordt mij nooit gevraagd of ik zakjes bij me heb. Waarom wordt er niet beter gecontroleerd? Waarom worden er geen boetes uitgedeeld aan die mensen die geen zakjes bij zich hebben? Waar hebben we anders deze verordening voor?

Het leefgebied van mijn hond wordt beperkt en het leefgebied van alle honden in deze buurt. 90% van ons doet wat van ons gevraagd wordt. Dus, graag meer controle en meer leefruimte voor onze honden.