Onder Zeeniveau

>

Kreeg gister vlak voor het slapen gaan het bericht dat Hermina, een vrouw die een tijdje met ons het Nichiren Boeddhisme beoefende, was overleden. Hermina had me in november met haar mooie Slavische accent verteld dat ze was opgegeven en dat ze haar nog twee jaar hadden gegeven. Ik vond het ongelooflijk. Ze zag er helemaal niet ziek uit, ze was niet mager of vreselijk bleek maar toch had ze overal in haar lijf kanker. Het ging haar op dat moment wel goed en we hebben vaak samen gechant. In ons boeddhisme reciteren we ’s morgens en ’s avonds gedeeltes uit de Lotus Soetra (gongyo) en dit doen wij terwijl wij onze ogen richten op een grafische weergave van de titel van de Lotus Soetra. -(om het maar even heel simpel te zeggen)- Ook is het hele universum erop afgebeeld en ook jijzelf. Dit noemen wij De Gohonzon. De Gohonzon zien we als het voorwerp van toewijding en het object waarmee wij onze geest kunnen observeren. Iedereen die dit boeddhisme beoefent doet dit met een Gohonzon die je, na aanvraag, op een prachtige dag in ontvangst kunt nemen. Op een mooie dag in december reden Hermina en ik naar Culturele Centrum in Zeist waar anderen hun Gohonzon zouden ontvangen zodat ze zou weten wat haar te wachten stond. Ze werd natuurlijk hartelijk ontvangen. Ze vond het fijn en straalde.

Hermina ging er over na denken of zij misschien ook een Gohonzon in haar huis wilde. Bij haar thuis zochten we een plek waar ze alles zou kunnen neerzetten want er is een kastje met deuren nodig om de gohonzon in op te hangen en plek voor een kaars, wierook, vers fruit, een bakje vers water, een groene tak of plant en de bel. Ze had een mooie muur die geschikt was en wat er nu stond zou ze in een lege kamer zetten. Op 1 januari wilden we naar Zeist en ons nieuwe jaar goed beginnen. Op 30 december belde ze af. Het ging helemaal niet goed, ze was benauwd en moest naar het ziekenhuis, ze zou me bellen. Ik hoorde niets en belde haar na een week en liet een boodschap achter. Een paar weken later belde ze terug, het ging nog steeds niet goed en ze moest weer naar het ziekenhuis, ze wilde geen bezoek en zou me bellen. Dit herhaalde zich nog een keer. Een week of wat geleden probeerde ik het weer en kreeg ik haar te pakken. Het ging slecht zei ze, ze kon niet echt lang praten, ze was benauwd en ging het ziekenhuis weer in. Nu is ze gestorven. Mijn gedachten zijn bij haar zeventienjarige zoon.