Onder Zeeniveau

>

Ik hou liever rationele verhandelingen over de dood dan dat ik voel wat het met me doet.

Zoals: het leven gaat door en houdt niet op bij de dood. Of: Het leven is een manifestatie van levensenergie/Boeddhanatuur en deze energie is eeuwig en zal altijd doorgaan. Of ik heb hem/haar niet echt goed gekend.

Toch overvallen me de gevoelens.

Neem nu de drie laatste drie doden in mijn periferie. Nick, John en Mary. Nick Leslie, de storyteller, kende ik via mijn lieve ex en nog altijd dierbare vriendin Xaviera Hollander. Nick was altijd aanwezig op de vele parties die Xie gaf. Vaak vertelde hij met zijn zachte stem een grappig of gruwelijk verhaal dat ik even zo vaak niet verstond omdat ik als jong mens mijn oren verpestte door bij popconcerten voor de speakers te gaan staan omdat het dan zo lekker dreunde. Ik heb nooit een lang en diep gesprek met Nick gevoerd. Was wel eens bij hem thuis om te genieten van zijn kookkunst. Zijn onverwachte dood schokte me maar riep verder geen emotie bij me op. Op de herdenking in Theater Kameleon realiseerde ik me weer eens dat de dood hier zo definitief is. Ik zou nooit meer Nick niet kunnen horen als hij een verhaal vertelde, nooit meer zijn stem en zijn verhalen.

Ook John kende ik via Xie. Ik schreef eerder over hem op mijn blog. Hij was de man die ze haar grote liefde noemde en die totaal berooid en triest aan zijn einde kwam. Ik denk niet dat ik John zal missen, ook was hij al 79, maar toch heb ik, weliswaar niet hartverscheurend, verdriet gevoeld over zijn dood. Vooral hoe het uiteindelijk voor hem eindigde.

Mary stierf iets meer dan een week geleden. Ook totaal onverwacht. In een hele moeilijke periode in mijn leven toen ik net wees was geworden ben ik een tijd intens met haar omgegaan. Ze trainde toen bij Splash City op de Looiersgracht en vanuit mijn huis op de Passeerdersdwarsstraat zag ik haar aankomen fietsen en nodigde haar uit voor een kopje koffie. Mary zag hoe het met mij ging, iets waarvan ik het gevoel had dat de meeste van mijn verder superlieve vrienden niet zagen. “Je hart huilt,” zei Mary en hoewel ik me daar zelf niet bewust van was, realiseerde ik me toen hoe ik me voelde. Ik ben Mary dankbaar dat ze me zag en voor wat ze zei. Het was heel belangrijk voor me.

Toen Bern me vorige week belde en zei: “Ken je Mary?” wist ik natuurlijk meteen wie ze bedoelde en ik wist ook meteen dat ze dood was. Natuurlijk kende ik haar. Ik was haar uit het oog verloren en hoorde verbaasd dat ze een winkeltje/restaurantje had bij mij in de buurt. Waarom hoorde ik dit nu pas? Waarom hoorde ik wel meteen dat ze dood was maar niet dat ze haar droom had verwezenlijkt?

Gister op weg naar dansles reed ik toevallig langs haar winkeltje waar ik ontelbare keren langs ben gereden zonder het te zien. Nu zag ik de bloemen waar Bern me van had verteld. Er stonden mensen voor en ik stapte af om ook te kijken. Het zag er zo mooi en lief uit. Er hing een aankondiging van haar dood op het raam en een prachtige foto van een stralende en lachende Mary, een lovende recensie van Hanneke Groentenman en een schattige foto van Mary bij een fornuis op haar knieën naast een klein meisje. En ik huilde, ik huilde, ik huilde en ben eigenlijk nog steeds niet opgehouden.

Al mijn rationele verklaringen lijken opgelost in een poel van tranen.