Ik denk dat ik tien jaar oud was toen ik het dagboek van Anne Frank las. Het lag bij vrienden van mijn ouders in de kast. Het dagboek van een meisje dat brieven schreef aan een ander meisje dat Kitty heette. Kitty. Zo heette mijn moeder. En het meisje heette bijna net zo als ik toen heette. Ook zij had een ouder zusje wat ze niet altijd even gemakkelijk vond.
Ik was meteen gegrepen door het boek, het verhaal was zo echt, de dingen die ze deed, wat ze voelde en ze schreef zo leuk en zo persoonlijk. Ik mocht het boek mee naar huis nemen en ik las het met ontzettend veel plezier. Maar hoe verder ik in het dagboek kwam hoe spannender en verdrietiger het werd en ook nu ruim zestig jaar nadat ik het las beneemt de gedachte aan Anne Frank en haar verschrrikkelijke lot me de adem.
Dertig jaar geleden verhuisde ik naar de Rivierenbuurt en kwam ik vlakbij het huis te wonen waar de familie Frank in vrijheid woonde.
Het verhaal van Anne werd tastbaarder, ze woonde hier om de hoek, liep door mijn straat liep, at een ijsje bij de snackbar waar ik graag een kaaskroket at, ze ging op school in een straat waar ik doorheen loop.
Anne Frank, een meisje dat in haar dagboek schreef, met hoop en liefde voor de mensheid.
De Rivierenbuurt is een buurt met een gruwelijke geschiedenis. Veel uit Nazi-Duitsland gevluchte Joden vonden hier een woning, ook de familie Frank.
In elk huis hier in de straat woonde een Joodse familie, en zij zijn allemaal weggevoerd en vermoord.
Dit kun je vinden in https://www.joodsmonument.nl
Anne Frank werd met haar familie verraden door een Nederlander die 7.50 kreeg voor elk mens die door zijn verraad kon worden opgepakt.
Ik kan het niet opschrijven. Ik kan niet schrijven. Als ik er aan denk wat er gebeurd is met Anne Frank word ik woedend, wil ik schreeuwen, huilen, roepen, en daarom ben ik stil, elk jaar weer om 20.00 uur op 4 mei.
Vijftien jaar werd ze.
Onder Zeeniveau 
Plaats een reactie