Onder Zeeniveau

My mind is as clear as country air

Over negen dagen is 2024 voorbij. Het was niet het jaar waar we op hoopten. Waar ik op hoopte. Het is ook niet een jaar waarvan ik zeg, blij dat het voorbij is, want wat dit jaar gebeurd is blijf ik mijn hele lange verdere leven voelen. Ach zolang zal mijn leven niet meer zijn. Misschien word ik 80, misschien 85 maar er liggen niet meer veel jaren voor me, maar in die jaren voor me zal ik nooit meer lachen met Melanie, zal ik niet meer genieten van mijn aloude vriendschap met Lidi.

Hen zal ik altijd blijven missen.

Ook zullen de oorlogen die het afgelopen jaar hebben gewoed nog wel een tijdje doorgaan tot de strijdende partijen zien dat oorlog niets meer is dan dood en verwoesting en er genoeg gedood en verwoest is.

Toch heb ik me voorgenomen deze laatste dagen van 2024 aandacht te besteden aan de mooie dingen die ik meegemaakt heb in 2024. Mooie films die ik heb gezien, mooie concerten en mooie momenten met vriendinnen en vrienden.

Waar ik moet beginnen weet ik niet maar laat ik beginnen met jou, I, B d N.

Onze vriendschap beslaat al tientallen jaren.

Ik ontmoette je in 1980, in de Dansfloor, een lesbische discotheek in een kelder aan de Haarlemmerstraat waar ik avond aan avond met Lidi heen ging, Lidi zat graag aan de bar te genieten van een barvrouw en ik danste op de laatste dansmuziek. En daar zag ik jou, je was heel jong, slank en je droeg een rood sjaaltje, je zag eruit zoals iemand van onze artistieke, anarchistische vrijbuiters clan. Je stond op de dansvloer en danste rustig en teder. Ik kwam bij je dansen, we keken elkaar misschien aan, we dansten samen en we dansten alleen. Ik schreef mijn naam en telefoonnumer op een briefje en gaf het aan je en nodigde je uit me te bellen.

Dat deed je. Je woonde in Groningen, zat nog op school, je had een aantal jaren voor onze ontmoeting, toen je negen was, je moeder verloren en moest van je vader therapie volgen bij een sekte-achtige club. Hiervoor kwam je om de twee weken voor een weekend naar Amsterdam. Je haatte die therapie.

Je werd volwassen. Kwam in Amsterdam wonen. Soms zagen we elkaar veel maar er waren tijden waarin we elkaar lang niet zagen.
Al die tijd hielden we van elkaar.

Afgelopen januari deelden we ons verdriet over onze zieke vriendin Lidi en ook na het overlijden van Lidi hielden we contact.

IBdN is een fijn mens om van te houden.

Ze is puur en echt. Ze is grappig, ze is artistiek. Ze maakt bijzondere schilderijen, ze is geen doetje en ik hou met mijn hele hart van haar.

Ze woont nu in een of ander klein dorp in Noord-Holland en dit jaar heb ik haar bezocht. Met trams, metro’s en bussen bezocht ik haar.

Ik had haar mee willen nemen naar het concert van Patti Smith (een ander mooi verhaal waar ik nog over zal schrijven) maar dat lukte niet. Even later nodigde ze mij uit om naar een openlucht concert van CocoRosie in het Goffertpark in Nijmegen te gaan.

We aten eerst patat in een klein en lieflijk dorp en gingen toen met hun vakantiewagen naar Nijmegen. Een mooie tocht dat leidde naar een prachtig concert.

Na deze wonderschone avond heb ik IBdN niet meer gezien en zal het 2025 voor we elkaar weer zien.

Daar kan ik me op verheugen.